Luis in de pels

Afgelopen week vond in Parijs de presentatie van het parcours van de Tour van 2013 plaats. Geweldige ronde, twee keer Alpe d'Huez, Mont Ventoux. Het kan niet op. Helaas geen Bradley Wiggins, die kiest voor de Giro. De presentatie werd uiteraard volledig overschaduwd door de affaire rond US Postal en het USADA rapport.

Journalisten hebben veel te verduren gehad de afgelopen weken. Ze werden beschuldigd van het achterwege laten van kritische vragen aan wielrenners zoals Armstrong. Een aantal kranten reageerde door een manifest te schrijven waarin ze beloven te vechten voor een schone sport. Gio Lippens schreef vandaag op zijn blog dat hij dat onzin vindt; journalisten moeten juist onafhankelijk zijn, moeten een "luis in de pels" zijn. Hij vindt dat de kranten in kwestie (Gazzetta dello Sport, l'Equipe en Het Nieuwsblad) teveel commerciele belangen hebben om een dergelijke rol te vervullen.

Mijns inziens zijn die kranten juist gebaat bij schone sport. De dopingaffaires schrikt sponsors af en brengt de door de kranten georganiseerde/gesponsorde wedstrijden in gevaar. Bovendien lijken de meeste journalisten de 'luis-in-de-pels' functie te zijn vergeten. Ze verwarren journalistieke 'veroordeling' met juridische aanklacht. Niet helemaal onbegrijpelijk, gezien de claim die ook Armstrong tegen de Sunday Times indiende (en die geschikt werd voor een miljoen dollar). Slechts een handjevol journalisten, de types Paul Kimmage, David Walsh en Mark Miserus zijn hun vak trouw.

Laten we Contador als voorbeeld nemen. Nog steeds zijn er journalisten die het belachelijk vinden dat Contador geschorst werd in verband met de kleine hoeveelheid clenbuterol die in zijn bloed werd gevonden. Ze namen kritiekloos zijn idiote verklaring van de besmette biefstuk over. Dat er in Europa al jarenlang geen clenbuterol meer in koeienbiefstuk wordt gevonden, schoven ze terzijde. Veel deden net of Contador jarenlang voorbeeld heeft gestaan voor de Schone Wielrenner. Ze vergeten een aantal dingen:

- Een van Contadors beste vrienden en persoonlijke trainer is Pepe Marti, de drugsrunner van US Postal (nu levenslang geschorst door USADA).
- Contador reed bij Once, Liberty Seguros, Discovery Channel, Astana, Saxo Bank. Ploegleiders respectievelijk Manolo Saiz, Johan Bruyneel en Bjarne Riis. Need I say more?
- De initialen AC werden gevonden op een bloedzak bij Fuentes.
- Contador deed (in dienst van Johan Bruyneel) samen met Rasmussen een sprintje bergop in een Pyreneeen-rit in 2006. "Not normal", zou Armstrong zeggen.
- In het 'clenbuterol-bloed' werd een hoge concentratie plastificeerder gevonden. Niet op dopinglijst, maar kan alleen in het bloed komen na een transfusie.
- In een interview van vorige week zei Alberto dat hij het bewijs tegen Armstrong niet overtuigend vond, want volgens hem alleen gebaseerd op getuigenverklaringen.

Welke 'luis in de pels' gelooft nog in Contadors onschuld en is bereid met wat kritische vragen de stralende glimlach van Alberto te doorbreken?

Nationale trots

Pat McQuaid opperde kort na het bekend worden van het USADA rapport dat het misschien tijd wordt voor een soort waarheidscommissie. Alle renners die iets op te biechten hebben zouden zonder angst voor represailles voor de commissie kunnen verschijnen, teneinde schoon schip te maken met het verleden. Hij trok het plan vrij snel weer in. Het lijkt me ook niet haalbaar. Anders dan bij de waarheidscommissie die na de val van het apartheidsregime werd ingesteld in Zuid-Afrika, hebben spijtoptanten in het wielrennen niets te winnen en alles te verliezen

KNWU voorzitter Marcel Wintels vindt het idee wel aantrekkelijk. Als een van de weinige personen in de wielersport lijkt Wintels een integere man. Hij stelde voor om bij gebrek aan internationale waarheidscommissie dan maar een nationale commissie in te stellen, om in ieder geval het vertrouwen van het Nederlandse publiek trachten terug te winnen.

In de NRC van 23 oktober bleek dat Wintels niet alleen staat. Ook ex-coryfee Michael Boogerd vindt het een prima plan: "Als er zo'n commissie komt, dan ga ik zitten. Laten iedereen zijn verhaal doen." Ik vraag me af hoe ik zou antwoorden, als ik - naar eigen zeggen -  mijn hele leven nooit doping had gebruikt en er bij de Rabobank ook nooit iets van gezien of gehoord had. "Ik ga zitten" zou niet mijn eerste reactie zijn. Meer van: "ik zou wel benieuwd zijn" of iets dergelijks.

Ik geef toe dat ik tot enkele jaren geleden veel wielrenners wantrouwde, maar niet onze eigen Michael Boogerd. Zo'n charmante knul, zo openhartig en ontwapenend. Die moest wel integer zijn. Dat Boogerd onze enige hoop in bange wielrendagen was zal meegespeeld hebben. Die anderen gebruiken, toch niet onze Boogie!!

Boogerd fietste van 1993 tot 2007, een prachtige tijd. Hij reed sinds 1996 voor Rabobank, in gezelschap van onder andere Rasmussen, Dekker, Leipheimer, Menchov en Sanchez. Een kleine greep uit zijn grote hoeveelheid uitslagen:

- 1998 Tour de France: Pantani, Ullrich, Julich, Rinero, Boogerd

- 1999, Amstel Gold Race: Boogerd, Armstrong, Misaglia

- 1999, LBL: Vandenbroucke, Boogerd, Den Bakker

- 2003, Amstel Gold Race: Vinokourov, Di Luca, Boogerd

- 2004, LBL: Rebellin, Boogerd, Vinokourov

- 2004, Ronde van Lombardije: Cunego, Boogerd, Basso

- 2005, Amstel Gold Race: Di Luca, Boogerd, Celestino

Goed gezelschap, zou ik zeggen.

De gele stembanden van Harm Kuipers

Gisteren verscheen een lang interview met Harm Kuipers in de NRC. De kop liet niets te raden over: Armstrong is volgens Kuipers niet de boef waarvoor wij hem allemaal houden. Hij vindt het bewijs van de USADA tegen Armstrong niet overtuigend. Sloeg hij in een Avondetappe van afgelopen juli al een modderfiguur, gisteren deed hij daar in de NRC nog een schepje bovenop.

Harm Kuipers is ex-topschaatser en bewegingswetenschapper en emeritus hoogleraar aan de Universiteit van Maastricht. Hij heeft een op z'n zachtst gezegd wat vreemde benadering van het dopingprobleem. Tegen de stroom beweert hij dat je van doping niet harder gaat fietsen, rennen, enzovoort. "Doping maakt geen winnaars", liet hij op de site van de Nederlandse Dopingautoriteit optekenen. Voor veel door sporters gebruikte producten is het bewijs van werkzaamheid inderdaad twijfelachtig, maar ook de effecten van EPO worden volgens Harm sterk overschat en maken van een Lelijke Eend geen Ferrari.

Een bewegingswetenschapper zou beter moeten weten. Een korte zoektocht in de wetenschappelijke literatuur over het verhogen van de hematocriet met behulp van transfusies of EPO levert andere informatie op. Dat de maximale zuurstofopname (VO2max) direct afhankelijk is van de hematocriet is al sinds lange tijd bekend. Hoe hoger de hematocriet, hoe efficienter het zuurstofverbruik. In 2011 verscheen er in Blood een overzichtsartikel over bloeddoping. In de paragraaf over EPO wordt in het kort het bewijs opgesomd waaruit de effecten van EPO op het uithoudingsvermogen blijken. Tamelijk overtuigend. De maximale zuurstofopname stijgt bij gezonde vrijwilligers die EPO gebruikten met 6-12%, maar de 'time to exhaustion' was tot 50% langer. Tamelijk nuttig tijdens lange Tour-etappes.

Harm vindt het USADA-bewijs tegen Lance dus niet echt overtuigend, hoewel hij best gelooft dat Armstrong EPO heeft gebruikt. Daarnaast (!) zegt hij in het artikel dat we moeten accepteren dat Lance de anderen "te slim af" is geweest en dat we hem niet aan de schandpaal moeten nagelen. Hij komt met het veel gebruikte argument van het gelijke speelveld, maar vergeet de schone renner die zijn dromen moest opgeven in een van doping vergeven sport.

Harm Kuipers is naief. Hij denkt dat de controles te intensief zijn om te ontlopen en dat doping maar een marginaal effect heeft. Hij denkt dat topsporters liever 'op eigen kracht' winnen. Kuipers is mogelijk gevallen voor de charme van Armstrong en het reclamepraatje van Livestrong.

Wake up and smell the coffee, Harm!

Script

Ook voor de zomer van 2012 was het al een fantastisch script, waarschijnlijk zelfs al geschreven. Jonge wielrenner heeft droom, wordt wereldkampioen, krijgt kanker, ziet dood in ogen, herstelt en wint zeven keer de Tour de France. Pure Amerikaanse tear-jerker. De ontwikkelingen van de afgelopen weken maken het alleen maar mooier, alhoewel voor een echte Amerikaanse film wel de invalshoek moet worden veranderd. Waar oorspronkelijk de sporter de good guy was, moet die rol nu aan een type John Malkovich worden gegund. De hoofdrolspeler moet een andere rol vervullen. Bijvoorbeeld die van  Paul Kimmage of Travis Tygart. Beiden overduidelijk minder sexy dan onze vriend uit Austin, maar we hebben geen andere keus. De film zal moeten worden geschoten door een regisseur met ervaring met mafia-films.

Wat we nog missen is een moord. Het publiek zal niet geïnteresseerd zijn in illegale bloedtransfusies en Spaanse gynaecologen. We moeten een moord verzinnen. Of zou die er al zijn?

Xavier Tondo was een getalenteerde Spanjaard die lange tijd voor kleine ploegjes reed. In 2007 won hij de Ronde van Portugal, zijn hoogtepunt. In 2010, op zijn 32e, kreeg hij zijn kans. Hij werd gecontracteerd door Movistar. Hij won een etappe in Parijs-Nice en werd tweede in de Ronde van Catalonië.

In februari 2011 kreeg hij een e-mail waarin hem onder andere EPO en groeihormoon werden aangeboden. Hij ging er niet op in, maar deed iets wat onder collegae ongepast was: hij nam contact op met de politie en liet de e-mail zien. Het duurde niet lang voordat 'trainer' Jordi Riera werd aangehouden en een dopingnetwerk in Girona werd opgerold. Riera vertelde de politie dat hij de in zijn bezit zijnde producten nodig had om zijn ziekte te behandelen. Ik ken geen ziekte die met EPO, groeihormoon, clenbuterol en nandrolon moet worden behandeld, maar dat terzijde.

Xavier was een stille held, maar zijn heldendom duurde maar kort. Op 23 mei 2011 overleed hij, toen hij klem kwam te zitten tussen garagedeur en muur. Tondo was een sleutelaar. De garage gebruikte hij zeer intensief voor het knutselen aan zijn eigen fiets en aan die van vele anderen. De deur moet hij zeer, zeer vaak gebruikt hebben. Hij zou een trainingsritje gaan rijden. Een noodlottig ongeval zullen velen zeggen. Gezien alle ontwikkelingen van de laatste weken is het niet ondenkbaar dat het scenario ook anders kan zijn geweest.

Boterberg

De beslissing van Rabobank om te stoppen met het sponsoren van het profwielrennen is begrijpelijk. De bank wil het geschonden bankenblazoen oppoetsen en kan de geopende beerput van het wielrennen niet erbij hebben.

De argumentatie was dat het USADA rapport en het UCI-onderzoek naar Barredo de druppels vormden. De emmer was sinds de start van het geldschieten langzaam volgelopen, met als dieptepunt het ontslag van Michael Rasmussen terwijl die in het geel richting Parijs fietste. Het wielrennen heeft volgens financieel directeur Bruggink een groot probleem en de controlerende instanties lijken niet in staat op korte (of langere?) termijn voor een oplossing te zorgen. Tot zover niets geks, hoewel ik de onaangename geur van hypocrisie niet kon negeren.

De Rabobank speelt mooi weer. Bij de start van de ploeg werd de eis gesteld dat er dopingvrij zou moeten worden gekoerst. Na een aantal jaren inkomen kwam het verzoek nu toch eindelijk eens mee te doen aan de strijd om het geel in de Tour. Een onmogelijke combinatie.

Mark Miserus schreef in mei dit jaar een stuk over dopingpraktijken binnen de Rabo-ploeg. Hij schreef dat de ploegleiding van de hoed en de rand wist en dat het gebruik van doping op z'n minst werd getolereerd. Het kan niet anders dan dat de Rabobank destijds op de hoogte was van de dagelijkse praktijk. Het verweer van de sponsor na publicatie was dat er in 2007 een nieuwe start was gemaakt, waarbij doping nu echt helemaal niet meer werd getolereerd. "Laten we vooruit kijken".

Het is het oude liedje. Zolang niemand er iets van zegt is er geen probleem. Dat Menchov in 2009 de Giro won was "een groot succes". Ik geloof er niets van dat niemand binnen de ploeg wist dat hij chronische patient was bij dr. Michele Ferrari. Recent werd Jeroen Blijlevens als ploegleider voor de komende jaren aangesteld. Alsof die niets op zijn kerfstok heeft en altijd schone sport heeft bedreven. Lachwekkend. Waarom stapte de hele TVM-ploeg in de Tour van 1998 ook alweer de Tour in 1998 Zwitserland aandeed? Omdat de Franse politie met moeilijke vragen zat of omdat ze niets te verbergen hadden?

Als de Rabobank het wielrennen echt een warm hart toedraagt geeft het volledige openheid van zaken. Waarom bijvoorbeeld kreeg Michael Boogerd geen pr-functie na het van zijn carriere? Wel reclame maken met de Colgate-lach van Boogerd tijdens de etappe-overwinningen in 1996 en 2002, maar geen plek als uithangbord? Iedereen snapt achteraf waarom supertalent Thomas Dekker in 2008 werd weggestuurd, maar contractueel werd afgesproken dat er niet in het openbaar over gesproken mocht worden. Waarom werd Erik Dekker wel een plaats gegund in de ploegleiding? Geloofde de Rabobank serieus dat de hoge hematocriet voor het WK in Verona veroorzaakt werd door een stuwband?

De beslissing van Rabobank is begrijpelijk, maar wanneer het hoofd van de sponsor botervrij zou zijn geweest, was die beslissing veel, heel veel eerder gevallen.

Renaissance

Je hoort ze minder en minder. Vooral in Texas zijn ze er nog, de Lance-adepten die beweren dat Armstong, ondanks alles, toch heel veel goeds voor het wielrennen heeft gedaan. Sinds vandaag ben ik het daarmee eens. Onbedoeld staat hij mogelijk aan het begin van een renaissance van het wielrennen.

Zijn nietsontziende en allesomvattende dopingsysteem leek jaren succesvol. Zolang hij maar met een uitgestreken pokerface bleef beweren dat hij "never doped" en beschermd werd door suikeroom Hein Verbruggen leek alles koek en ei.

Alles liep anders. Armstrong persisteert in zijn ontkenning, maar alleen rond Austin bestaan er nog 'believers'. Bedrijven die jarenlang hun lot hadden verbonden aan dat van Armstrong trekken zich terug. Nike had ongeveer een week nodig om de knopen te tellen. Na wat rekenwerk concludeerden ze waarschijnlijk terecht het aanhouden van Armstrong minder geld oplevert dan dat het afstoten kost. Ook Trek, Livestrong en SRAM stoppen de sponsoring, hoewel men dat genuanceerd moet bekijken. Lance Armstrong blijft in de Raad van Bestuur van Livestrong zitten en ik neem niet aan dat hij zijn aandelen SRAM al heeft verkocht.

Vandaag werd bekend dat Rabobank stopt met de sponsoring van het profwielrennen. Na bijna twee decennia lang het uithangbord van het Nederlandse wielrennen te zijn geweest is het kennelijk nu genoeg. De sponsor heeft niet het gevoel dat het wielrennen binnen de nabije toekomst het image kan verbeteren. Het is geen verrassende beslissing, de bankenwereld heeft het al lastig genoeg.

Armstrong gaat uiteindelijk toch veel goeds betekenen voor de toekomst van de wielersport, waarbij de sponsors de sleutel in handen hebben. Ik voorspel dat meer en meer sponsors zich zullen terugtrekken of een adempauze zullen inlassen. Ik voorspel ook dat de contracten tussen ploegen en sponsoren zullen worden aangepast. De nieuwe clausule zal zijn dat als er 1 renner wordt gepakt, de hele ploeg direct zal worden opgedoekt.

De ploegleiders hebben jarenlang vrij spel gehad. Ze konden coureurs min of meer dwingen tot dope-gebruik door te stellen dat alleen op die manier selectie voor belangrijke wedstrijden mogelijk was. Het risico van de positieve test was voor de coureur: ontslag op staande voet.

De renaissance is begonnen. Ploegen zijn afhankelijk van sponsors, die zich laten zich leiden door de publieke opinie. Veel wielerfans hebben het gehad en eisen tenminste het vertrek van Verbruggen en McQuaid. Een idee zou zijn om de hele UCI te ontmantelen en een nieuwe bond op te richten. Mogelijke voorzitters: Greg LeMond en/of Paul Kimmage. Het puntensysteem van de huidige wedstrijdcyclus zal moeten worden aangepast. Prijzengelden zullen dalen, maar dat is voor een schone sport alleen maar gunstig.

Maar eerst nog het Ferrari-schandaal, de gifbeker moet helemaal leeg Twee stappen vooruit, een stap terug is ook vooruitgang.

EPO trip

Hoe zou het voelen om te beginnen met EPO? De injectie heb je geregeld via een bevriende dokter of via je bloedeigen ploegarts. Hij/zij geeft adviezen omtrent dosering en tijdstip. Geeft informatie over de halfwaardetijd. Je begint voorzichtig. De eerste injectie is opvallend pijnloos. De dunne naald verdwijnt in bovenbeen, -arm of buik en laat niets meer achter dan een klein druppeltje bloed. Onzichtbaar. Je voelt niets. Je voelt niet hoe de concentratie EPO in het bloed door de onderhuidse injectie langzaam stijgt en het lichaamseigen EPO dat door de nieren wordt geproduceerd totaal overklast wordt. Je voelt niet hoe het beenmerg tot in de kleinste hoeken wordt gestimuleerd tot het aanmaken van erythrocyten, kleine zakjes hemoglobine die geen andere functie hebben dan transport van zuurstof van longen naar weefsels. Spieren.

Hoe zou het voelen om rond te rijden met een hematocriet van 53? Hoe zou Riis zich hebben gevoeld tijdens de Tour van 1996 met zijn hematocriet van 62?

Macht.

Dat je vrijwel dagelijks je bloedwaarden moet laten meten is geen probleem, de bloedcentrifuge kun je snel zelf bedienen. De hoofdpijn neem je op de koop toe. paracetamol helpt prima. De bloedverdunners die je moet nemen om stolsels te voorkomen hebben niet veel bijwerkingen. Hoogstens wat maagklachten, maar ook daar zijn goede medicijnen voor. Dat je 's nachts wakker gemaakt wordt door je ploegarts om een paar kniebuigingen te doen heb je altijd onzin gevonden. Als je bang aangelegd was geweest, was je er natuurlijk nooit aan begonnen.

Jammer dat na de Festina-affaire in 1998 de gezondheidscontrole werd ingevoerd. Pure misleiding van het publiek! Alsof het dan wel normaal is om met een hematocriet van 50 rond te rijden. Iedereen weet toch dat het hematocriet tijdens een ronde van 2-3 weken enkele procentpunten daalt? Hein Verbruggen begreep het en probeerde de schade te beperken. Hij trachtte de grens op 53 te krijgen, maar zelfs de ploegartsen kregen het daarvan benauwd.

Normaal zit je rond de 44. Je realiseert je dat je met een hematocriet van 50 of hoger elk ziekenhuis moet vermijden De internist zou waarschijnlijk vermoeden dat je polycythemia vera hebt en starten met intensieve aderlatingen. Middeleeuws, maar zeer effectief.

De tijden zijn veranderd. De test voor EPO heeft het allemaal nodeloos ingewikkeld gemaakt. Je kan EPO nu eigenlijk alleen gebruiken om je biologisch paspoort op orde te houden. Transfusies werken net zo goed en zijn niet op te sporen. Wel ingewikkeld om met lage doseringen EPO het aantal reticulocyten stabiel te houden en jammer dat de EPO nu intraveneus moet worden gespoten om de halfwaardetijd te verlagen. Nog meer focus, hard trainen deed je al. Goede contacten bij de UCI helpen wel...

Gesprek met Patrick Lefevere

He Patrick! Van harte gefeliciteerd met dit geweldige seizoen voor Omega Pharma-Quick Step. Waar je vorig jaar de overwinning met moeite aan elkaar moest knopen hebben jullie met de ploeg in een walhalla geleefd. De bloemen van de zoveelste overwinning van Boonen stonden nog niet in de vaas of de volgende zege van een andere OPQS renner was alweer een feit.

Prachtig jaar voor je oogappel Tom Boonen. Vorig jaar heeft-ie het erg moeilijk gehad. De verwachtingen waren hoog, maar door allerlei omstandigheden speelde hij geen hoofdrol in de eerste grote klassiekers. Wat is er dit jaar veranderd waardoor het wel lukt? Tom Boonen heeft natuurlijk nog harder getraind, harrder dan in de jaren dat hij Roubaix won en wereldkampioen werd. Meer focus. We kennen Tom natuurlijk nog als supertalent in de US Postal ploeg van in 2002. Hij startte in Parijs-Roubaix als helper van Hincapie, maar stond uiteindelijk als derde op het podium. Sinds zijn vertrek bij USPS is het snel gegaan. De begeleiding bij jouw ploeg was natuurlijk nog professioneler dan bij die gekke Amerikanen. Fantastisch gedaan!

Een andere mooie troef was dit jaar natuurlijk Niki Terpstra. Groot talent, al jaren oogstrelend vanwege zijn ontwapenende aanvalslust. In 2011 overgekomen naar je ploeg en alles lukt.

Hoe doe je dat toch? Sinds begin jaren '80 ben je gewend aan de begeleiding van Grote Meneren. Mannen die de overwinningen aaneen rijgen. Ook in het EPO-tijdperk, wat toch een lastige tijd was voor een wielerploeg zoals de jouwe, gezien de hoeveelheid dopinggebruik. Andere ploegen, Patrick, tuurlijk, tuurlijk. Jij hebt altijd gezegd dat jouw opvattingen over doping de strengste ethische testen kunnen doorstaan. Grote beloning voor je beleid in 1996, toen je het hele podium van Parijs-Roubaix liet bezetten. Toen Het Laatste Nieuws je in 2005 beschuldigde van georganiseerd dopinggebruik spande je volkomen terecht een rechtspraak aan, die je - ook volkomen terecht - won. Hoe durven ze? Beweren dat Museeuw, Bartoli, Bettini, Pozzato, Vandenbroucke en al die anderen niet helemaal schoon waren toen ze de stenen uit de straat fietsten?

Ik had het niet voor mogelijk gehouden maar dit jaar ben je weer boven jezelf uitgestegen. Geweldig hoe het je gelukt is alle in 2011 verloren aandacht aan Gilbert weer terug te winnen. Hoe doe je dat toch? Hoe weet je je renners steeds weer zo te motiveren dat ze het beste uit zichzelf halen? Respect, Patrick, respect!

Knap ook hoe je Dr. Ibarguren Taus van het foute pad af hebt gekregen. Die was natuurlijk sinds 1999 helemaal de weg kwijt. Je kende hem van vroeger natuurlijk, maar zag dat hij bij ONCE, Saunier Duval en al die andere ploegen toch niet helemaal integere geneeskunde bedreef. Toen je zag hoe hij Gilbert naar alle overwinningen hielp heb je gedacht: "Dat kan zo niet langer! Ik moet die man tegen zichzelf in bescherming nemen."

Respect, Patrick, diep diep respect. Succes volgend jaar.

Wie volgt?

Wie zullen er nog meer voor de bijl gaan? De meeste wielrenners die ooit iets met Armstrong en/of USPS te maken hebben gehad zijn gepakt of hebben meer of minder vrijwillig bekend. Het 200 pagina's tellende rapport van USADA leest als een detective, het is niet eens slecht geschreven.

Wie zullen volgen?

1. Michael Boogerd? De laatste der mohikanen. Hij houdt hardnekkig nog vol bij Rabobank nooit doping te hebben gebruikt of te hebben gezien, maar realiseert zich onvoldoende dat hij met die stellingname ofwel een idioot ofwel een leugenaar is. Hij reed mee met de besten in de hoogtijdagen van de EPO-revolutie. Boogerd werd bovendien genoemd als regelmatige klant van HumanPlasma in Wenen. Waarom vraagt niemand hem of hij zich niet de morele winnaar voelt van alle LBLs en AGRs waarin hij werd verslagen door dopers? Ik zou me ernstig bedrogen voelen. Waarom protesteert Boogerd niet zelf bij de UCI? Zijn frustratie over zijn kleine aantal overwinningen kan hij meestal niet verhullen.

2. Rabo-wielerploeg. Ik ben benieuwd wat de Rabobank gaat doen. Hun geduld moet toch zo langzamerhand opraken. Knebel bedoelt het waarschijnlijk goed, maar hij moet er een punthoofd van krijgen. Levi Leipheimer sprak van een door de ploeg georganiseerd dopingsysteem.  Luis Leon Sanchez beweerde een paar dagen geleden ook met Ferrari te hebben gewerkt, maar nooit doping te hebben gezien of gebruikt. Niemand gelooft toch nog dat al die renners Ferrari opzochten voor zijn fantastische trainingsschema's? Zal ploegleider Erik Dekker eindelijk bekennen dat zijn hematocriet van 0.52 voor het WK in Verona niet veroorzaakt werd door de stuwband?

3. Juan Jose Cobo. Ik denk dat hij de dans zal ontspringen. Klein bier. Iedereen lijkt de lachwekkende oprisping waarmee hij de Vuelta van 2011 won te zijn vergeten.

4. Harm Kuipers. Harm maakte zichzelf volslagen belachelijk tijdens de Avondetappe van 16 juli 2012.  Toen al een volstrekt onzinnig commentaar op de bloedwaarden van Armstrong (die door de USADA als bewijs a charge werden gebruikt), maar met de openbaringen van de afgelopen week zijn daar een paar dimensies aan toegevoegd.

5. Het gele polsbandje. Heeft Mart Smeets het al afgedaan? Of komt-ie met een kletskoekverhaal dat het Livestrong-bandje voor iets heel anders staat dan Armstrong? Kennelijk niet wetende dat slechts een fractie van alle Livestrong-opbrengsten naar kankeronderzoek ging (na 2004 accepteert de stichting in het geheel geen onderzoeksaanvragen meer).

Armstrong is ondertussen niet klaar. SCA wil de miljoenen terug die ze uitkeerde nadat Armstrong vijf keer de Tour won en de Sunday Times wil het geld terug dat het moest besteden aan de schikking nadat Armstrong de krant aanklaagde wegens smaad.

Het is nog lang niet gedaan...

Wiskunde voor wielrenners

Gisteren was een mooie dag voor het wielrennen. Eindelijk werd het USADA rapport over het dopinggebruik van Armstrong en zijn clan gepubliceerd. De newssites ontploften en het is nog maar het begin.

Ik zat intussen met iets heel anders in mijn maag. De vraag hoeveel fietsen je eigenlijk mag bezitten. Met hoeveel fietsen ben je een freak? Twee? Of mag je er van elke soort een, dus een wegfiets, een crossfiets, een tijdritfiets, een ATB enzovoort. Dat lijkt heel redelijk, maar het probleem zit hem erin dat het neerkomt op een eindig aantal fietsen. Dat is onaantrekkelijk.

Op www.velominati.com hebben ze er ook over nagedacht, ze hebben er zelfs twee formules voor geformuleerd:

p = n + 1

en

p = m - 1

waarin p het optimale aantal fietsen is, n het huidige aantal en m het aantal waarop je partner je verlaat. Duidelijk. Fijn is dat er altijd een bij lijkt te kunnen, maar probleem is dat m onbekend is. Een beetje husselen levert de volgende resultaat op, ervan uitgaande dat de p's in de twee formules identiek zijn:

m = n + 2

Het aantal fietsen waarop je partner je verlaat is dus het huidige aantal vermeerderd met 2. Dat is geruststellend. Zorg er dus wel voor dat je een goed verhaal hebt als je er twee tegelijk koopt.

De onderstebovenfiets

Op Velominati.com staan ze weergegeven. De regels. Het zijn er 91 en elke wielrenner dient ze uit het hoofd te kennen. Zoals bijvoorbeeld regel 30: geen minipompjes aan het frame. En regel 40: de buitenband moet zo om de velg worden gelegd dat het ventiel precies over het midden van het logo 'valt'. Belangwekkende lectuur. Een tamelijk essentiele regel ontbreekt.

Wielrenners die de regels niet goed kennen laten zich soms ongegeneerd in de kaarten kijken. Elke zonnige weekendmiddag zie je veertigers en vijftigers rondrijden in een Rabobank-outfit. Vaak te groot, wapperend in de wind. Waarschijnlijk gratis gekregen bij hun Trek of Giant. In geval van lekke band wordt de zadel- of - erger nog - stuurtas geopend om de reservebinnenband te monteren. Dat kost vaak nogal wat tijd, omdat vaak de halve huisraad in de tas is meegenomen (een zadeltas dient vermeden te worden, maar bevat maximaal (MA-XI-MAAL) een binnenband en twee bandenlichters). Meestal is dat het moment waarop het gebeurt. De fiets wordt omgedraaid en op zadel en stuur gezet. Omgedraaid. En op zadel en stuur gezet. Lekker makkelijk, toch?

Fout! Een racefiets staat niet op ondersteboven. Oefen thuis met het verwijderen van de wielen in normale positie, totdat je het in enkele seconden kan. Ook onder druk van een gezelschap op je vingers loerende fietsmaten, die elke aanleiding aangrijpen je belachelijk te maken. Niets ziet er lulliger uit dan het gehannes met een achterwiel bij een op z'n kop staande fiets. Niet naar het waarom vragen, dan heb je het niet begrepen.

Afscheid van fiets nr 1

Het moment van afscheid, iedere fietser moet er zo af en toe doorheen. De frequentie wisselt, maar bij mij ligt die ongeveer op eens in de vijf jaar. Binnenkort gebeurt het opnieuw. Dan komt een nieuwe Fiets nr 1. De oude Nr 1 verandert in Nr 2, ofwel de Reservefiets (ook wel: Vies-Weer-fiets).

Het afscheid geeft altijd nostalgische gevoelens. De eerste kilometers op Fiets 1 herinner ik me altijd goed. De keer dat ik een voet aan de grond moest zetten op de Eyserbosweg omdat in 1996  mijn donkerblauwe stalen Pinarello niet verder wilde. De keer dat ik mijn glimmende (aluminium!) blauwe Coppi beklom in de Dolomieten. Het afscheid van de Fiets 1 kondigt zich een of twee jaar van tevoren altijd aan: dan probeer ik het tevergeefs uit te stellen door van de oude fiets nr. 1 een nieuwe fiets te maken. Bijvoorbeeld door het aanschaffen van een setje nieuwe wielen. Hoge velgen geven daarbij vaak langdurig troost. Veel meer troost - heb ik gemerkt - dan de keuze van een andere kleur stuurlint.

Een paar jaar later is het eigenlijk altijd definitief afgelopen. In het begin speel ik nog voorzichtig met de gedachte aan een nieuw kader, maar die gedachte groeit en groeit en is na een aantal maanden zo groot dat wegpoetsen onmogelijk is. Of er een 'point of no return' bestaat weet ik niet, ik zie het in ieder geval nooit langskomen.

De Reservefiets leidt een ondankbaar bestaan. Hij wordt van stal gehaald als het regent en/of sneeuwt en/of voor wedstrijdjes waar de kans op valpartijen het grootst is. Hij wordt zelden gepoetst. Slechts bij oorverdovend kraken krijgt de ketting een snelle beurt. Soms komt daar zelfs de hogedrukspuit aan te pas. Verkopen dan maar? Helaas, verkopen is louter toegestaan op grond van gebrek aan opslagmogelijkheden. De verblijfplaats van de Pinarello ken ik niet, ik verkocht hem lang geleden. De Coppi hangt zomers in de garage, maar doet in de winter dienst als Tacx-fiets. Dat is nog erger...