Tramadol

Het is weer feest in het peloton. Oud-Girowinnaar Ryder Hesjedal bekende gisteren in het begin van zijn carrière EPO te hebben gebruikt. Zijn timing is perfect, want de door hem toegegeven overtreding is verjaard. Hij vertelde dat hij alleen in 2003 over de schreef is gegaan, daarna zag hij het licht en stopte met vals spelen. Vreemd genoeg ging hij pas na staken van het EPO-gebruik harder fietsen. Ik ben benieuwd of iemand hem gelooft. Stel je voor: ik rij een kleine 10 jaar geleden veel te hard over de snelweg, laten we zeggen met 200 km/uur. Heerlijk, ik haal iedereen in. Uiteraard snap ik dat dat niet mag, maar gelukkig wordt ik niet gepakt (ik heb natuurlijk ook een scanner op het dashboard staan). Ik geef mijn snelheidsovertreding toe nadat een vriend (die zelf ook van hard rijden houdt) zegt dat hij me in 2003 met hoge snelheid heeft zien passeren. Zou u mij geloven als ik zou zeggen dat ik na 2003 nooit meer te hard heb gereden, me rustig en tevreden heb laten passeren door Jan en alleman, maar wel als eerste aankom op plaats van bestemming?

Hesjedal zei verder dat hij blij is dat het peloton nu veel schoner is en dat hij en anderen niet voor de keuzes van vroeger staan.

Dan de pijnstiller tramadol, de morfine-achtige pijnstiller die veel gebruikt wordt in het peloton. Staat (nog) niet op de dopinglijst.

In het Farmacotherapeutisch Kompas kun je met betrekking tot tramadol het volgende advies lezen: 

"Het gebruik van opioïden dient beperkt te blijven tot die gevallen waar de niet-opioïden niet kunnen worden toegepast. Bij acute pijn of pijn na traumata wordt de voorkeur gegeven aan paracetamol of een prostaglandinesynthetaseremmer [bv ibuprofen HK]. Bij matige postoperatieve pijn en bij matige chronische benigne pijn is er een beperkte plaats voor tramadol in die gevallen waarbij een niet-opioïd (in maximale doseringen) onvoldoende werkzaam of gecontra-indiceerd is, en toepassing van een sterk werkend opioïd nog niet geïndiceerd is. Voor de behandeling van chronische hevige pijn heeft morfine de voorkeur."

Sky-dokter Allan Farrelll vertelde het zo: "[tramadol is] an effective pain killer when it’s used in the clinically appropriate scenario.[..] We would have prescribed it, very minimally but sometimes if someone had an injury that justified pain killing medication.” (bron: Cyclingnews.com).

Sky steunt de roep om het middel op de dopinglijst te plaatsen.Kennelijk vinden ze dat het om doping gaat (het hoort volgens Sky immers op de lijst thuis), maar was voorschrijven van het middel geen probleem. Het geeft een goede blik op wat Sky onder 'zero-tolerance' verstaat.

In het ziekenhuis wordt tramadol veel gebruikt. Het is inderdaad effectief, met (mogelijk) minder maag-darmbijwerkingen dan andere morfine-preparaten. Tramadol heeft een plaats als paracetamol en ibuprofen-achtige middelen niet werkzaam of gecontraïndiceerd zijn. Belangrijkste bijwerkingen: obstipatie, droge mond, slaperigheid.

Nee, het peloton is inderdaad veel en veel schoner geworden....

 bron: Wikipedia

Clubkampioenschap

Afgelopen zondag (06-10-13) werd het clubkampioenschap van Gaul! verreden. Een zonovergoten dag, waar ik en mijn zoon ons al weken op hadden verheugd. Enkele jaren geleden had hij tijdens een eerdere versie een 'kidsrace' gereden, waarbij hij - door lage leeftijd (4) en kleine wielen - als laatste was geëindigd. Mijn pogingen om deze 'nederlaag' te relativeren waren maar matig effectief. Dit jaar greep hij de herkansing. Hij werd tweede en samen glommen wij van trots.

(foto: Rob Bohte)

De kidsrace werd gevolgd door het clubkampioenschap, waar een klein peloton van een man/vrouw of 25 aan de start stond. Net zoals voorgaande jaren was het een vrij harde koers. Uit Groningen was een aantal tempobeulen naar Spaarnwoude afgedaald, waardoor de vrees bestond dat de overige deelnemers vrij snel de pijp aan Maarten zouden moeten geven. Er was een spervuur aan ontsnappingen, maar het bleef bij elkaar.

Na ongeveer 20 minuten viel het peloton even stil, waardoor ik mij genoodzaakt zag zelf een demarrage te plaatsen. Een volstrekt kansloze exercitie uiteraard. Ikzelf was de eerste om dat te erkennen, zeker toen ik al na een meter of 100 mijn hartslag naar 170 zag klimmen en benen vol voelde lopen. Nog voordat ik de witte vlag had gehesen, werd het erger: ik kreeg gezelschap. Een van de Groninger kleppers had zich losgewurmd uit het al terugkomende peloton en reed in een streep het gat naar mij dicht. Hij mompelde iets van "rijden!" en ging op kop rijden.

Er was geen haar op mijn hoofd die dat ook maar even overwoog. Deze jongeman wilde helemaal niet dat we samen naar de meet zouden rijden. Hij wilde niet dat we elkaar het komende uur door dik en dun zouden steunen en de winst na een venijnige sprint in de laatste 200 meter zouden verdelen. Hij wilde me vermoorden. Hij zou me van het peloton isoleren en het komende uur mijn keel langzaam dichtknijpen. De marteling zou hij ondersteunen door niet-gemeende complimenten als "gaat goed" en "we hebben een gaatje". Ik zag het aan de tekening op zijn bovenbenen. Zeer tevreden met mijn snelle inschatting trok ik me snel terug in de beschermende omarming van het peloton, mijn bedreiger reed de verte in.

De laatste rondes breken aan. Mijn zoon staat langs de kant en schreeuwt: "Hup, papa". Hij weet niet dat mijn kans op de overwinning (of een ereplaats) non-existent is. Twijfel maakt zich zoals bij elke wedstrijd van me meester: moet ik laten lopen, (kansloos) demarreren of juist wachten op een sprintje en er een top-10 klassering uit proberen te slepen? Ik kom er niet uit.

Anderhalve ronde voor het eind weet ik het. Ik ga mijn zoon een les in frustratietolerantie geven. Na de 11-0 hockeynederlaag van twee weken geleden vertelde ik hem dat je alleen maar kan genieten van winnen als je ook weet wat verliezen is. Ik ga hem laten zien dat je glimlachend een nederlaag kan accepteren. Een grote rust komt over me. Ik stamp voor de vorm wat in de groep mee, maar de laatste-ronde-stress ebt in een enorm tempo weg. Ik sprint nog mee, maar eindig niet in de top-10. Gelukt. Mijn poging-tot-moordenaar (Josbert de Vries) is ondertussen clubkampioen geworden.