Midlife crisis

Afgelopen week werd bekend dat David Anthony (New York) positief testte op gebruik van EPO. Hij schreef een excuusbrief en vertelde dat zijn ploeg en trainers er niets mee te maken hadden. Tot zover niets bijzonders.

David Anthony.

David is geen profwielrenner die als vanuit het niets etappe-overwinningen aaneen rijgt en die kanshebber is voor de overwinning in de Vuelta. Hij is geen renner die aan de start zal verschijnen in de selectie van de Verenigde Staten bij de Wereldkampioenschappen in Valkenburg dit najaar. Niets van dat alles. David Anthony won in mei de GranFondo New York, een wedstrijd (cyclosportive) voor amateurs. In de categorie 45-49 jaar. Naast Anthony testte nog een renner positief.

Ik heb medelijden met hem. David heeft waarschijnlijk lange tijd de show gestolen op allerlei amateurwedstrijdjes. Zijn fietsende vrienden vertelden hem vast en zeker dat hij als prof zeker hoge ogen zou hebben gegooid, ware hij 25 jaar jonger. Alles is nu anders. Hoe zal David aan zijn niet-fietsende vrienden de situatie moeten uitleggen, zonder dat ze in schaterlachen uitbarsten? Fietsen was toch een hobby? Elke ochtend zal hij tijdens het scheren naar zijn spiegelbeeld moeten kijken en denken: "ik ben bijna 50 en gebruikte EPO om harder te fietsen".

De organisator van de wedstrijd had besloten tot dopingcontroles omdat het prijzengeld de $ 100.000,-overschreed. De winnaar kreeg een fiets ter waarde van $ 8.000,-. Hoewel ik denk dat er wel een relatie bestaat tussen de hoogte van het prijzengeld van een wedstrijd en het aantal renners dat doping gebruikt, ligt de zaak toch subtieler. Enkele maanden geleden werd ik benaderd door twee 50-plussers die wedstrijdjes reden bij de Masters. Uitkering bij overwinning tussen 5 en 10 euro. Uitstekende coureurs, hardrijders. Ze informeerden naar de mogelijkheden om er gedurende een jaar "alles uit te halen". Daar hoorde EPO bij. Een fietsende collega van tegen de 60 had eens EPO in zijn koelkast liggen. Van een patient teruggekregen. Hij twijfelde lang, maar gebruikte het uiteindelijk niet.

Het gaat om winnen. Het gaat er niet om zo hard mogelijk te trainen en je eigen grenzen op te zoeken. Dat is naïeve kletskoek. Het gaat om winnen. Niet om het prijzengeld, niet om de fiets van $ 8000,-. Het gaat om de jaloerse blik van je medestrijders, om de complimenten ("Sterk gereden, man!"). Ik won eens een wedstrijdje bij de 40-plussers en kreeg na de finish een schouderklopje van een veelwinnende - maar totaal onbekende - sprinter in onze categorie. Wat een eer!

Het gaat om het winnen. Integriteit is voor mietjes.

Maarten en het Oude Verslaggeven

Het was al niet veel soeps, maar na gisteren kan ik Maarten Ducrot niet meer serieus nemen. Maarten Ducrot is ex-wielrenner, commentator bij de NOS en oprichter van een geestig bedrijfje dat handelt in adviezen. Maarten introduceerde in 2007 het Nieuwe Wielrennen. Niemand weet precies wat dat is, maar het heeft iets met dopingvrij wielrennen te maken. Daarnaast wordt de term voor meerdere andere facetten gebruikt: aanvalslustig wielrennen, verdedigend wielrennen, minder ploegenspel, meer ploegenspel, enz enz.

Gisteren won Alejandro Valverde de etappe naar Peyragudes en ik zat op het puntje van mijn stoel. Valverde zat in de Kopgroep Van De Dag, demarreerde op de Col de Bales en hield dapper stand. Het veld achter hem werd versierd door twee ruziënde grassprieten. De dunste grasspriet wilde wel, maar mocht het gat niet dichtrijden van zijn chef. Hoofdgrasspriet Bradley was kennelijk bang dat het gat tussen hem en Froome in de laatste drie kilometer zo groot zou worden dat Froome de gele trui zou kunnen ruiken en zaterdag de tijdrit van zijn leven zou rijden. Valverde had op de streep 19 seconden over.

Voor Valverde was het een mooie dag. Hij kwam dit seizoen terug van een tweejarige schorsing in verband zijn betrokkenheid bij de zaak Fuentes. Hij hanteert de laatste regel van het Handboek voor Dopingzondaars, omdat de eerste vier geen redding boden: deny, deny, deny! Er zat niet veel anders op. Bloedzakken met DNA identiek aan dat van Valverde waren bij Fuentes aangetroffen. De zakken waren gecodeerd met 18.Valv en Piti, de naam van de Valverde's hond. "Toeval", zie Alejandro.

Ik geloof niet dat Valverde nu nog doping gebruikt. Hij domineert niet meer in de Ardense klassiekers en maakte in de afgelopen weken niet bijzonder veel indruk. Ik gun hem zijn overwinning. Coureurs verdienen een tweede kans als ze hun billen hebben gebrand en op de blaren hebben gezeten. Dat Valverde ons aller intellect beledigt door dope-gebruik te blijven ontkennen doet niet ter zake.

Maarten kirde toen Valverde demarreerde. Hij riep dat Alejandro bij winst in de etappe wraak zou hebben genomen op alles en iedereen.

????

Wraak?

Is Valverde een Nieuwe Wielrenner? Twijfelt Ducrot aan zijn schuld? Hoewel Ducrot reclame maakt voor het Nieuwe Adviseren (geen grap) is hij een schoolvoorbeeld van het Oude Verslaggeven.

Boter op het hoofd

Gisteren (17-07-12) stond er een mooi stuk in de NRC over doping in het wielrennen. Redacteur Maarten Scholten had bekeken hoeveel tijd verschillende renners in de afgelopen jaren nodig hadden om bijvoorbeeld de Alpe d'Huez te beklimmen. Wat bleek: Cadel Evans deed er in 2011 zes minuten langer over dan (de nooit positief bevonden) Marco Pantani eind jaren '90. Ullrich, Indurain, Armstrong. Bij allen werd de terechte suggestie gewekt dat de prestaties niet helemaal op een natuurlijke wijze geleverd waren. De getallen werden gebruikt om te beargumenteren dat het gebruik van doping in het peloton afneemt. Prachtig. Mooi was ook dat Adrie van Diemen commentaar gaf: "de tijden zijjn weer menselijker geworden". Ook hij vond kennelijk dat de geleverde prestaties abnormaal waren, maar vond het niet nodig er openlijk vraagtekens bij te zetten.

Het stuk is als mosterd na de maaltijd. Waarom in 1997 geen stuk geschreven dat de vermogens die Jan Ullrich wegtrapte op de Alpe d'Huez feitelijk niet mogelijk waren? Waarom niet geschreven dat het bizar is dat Marco Pantani tijdens de beklimming van de Alpe d'Huez in de bochten moest remmen om er niet uit te vliegen? Waarom niet geschreven dat het vreemd was dat Jalabert zich plots ontwikkelde van een uitstekende sprinter tot een renner die twee keer de bolletjestrui van de Tour opeiste? Waarom niet geschreven dat het vreemd is dat Jalabert de Poggio (Milaan-San Remo) beklom met een gemiddelde van 40 km per uur?

Het zijn achterafbroodjes, waarvan we weten dat iedereen ze kan bakken.

Er was gisteren nog meer nieuws. Frank Schleck werd positief bevonden op het gebruik van xipamide, een diureticum dat dopinggebruik kan maskeren. Frank denkt dat hij vergiftigd is. Echt. Gelukkig is broer Andy er ook van overtuigd dat Frank onschuldig is, hij zet er zelfs zijn leven op. Kan ik begrijpen. Het journaille is als vanouds kritiekloos: eerst de contra-expertise afwachten en alle andere mogelijke oorzaken onderzoeken, zelfs de meest bizarre. De meesten lijken vergeten dat Frank Schleck 7000 euro betaalde aan een Spaanse gynaecoloog (een GY-NAE-CO-LOOG !!) voor trainginsadvies. Dat Fuentes nog nooit een wetenschappelijk artikel over inspanningsfysiologie heeft gepubliceerd doet niet ter zake. Dat de Spaanse gynaecoloog een private bloedbank voor sporters runde was toeval. Dat hij het gevraagde en betaalde trainingsadvies nooit kreeg en zijn geld nooit terugvroeg is irrelevant. Kritiekloos wordt Frank de hemel ingeprezen als profeet van het zogenaamde Nieuwe Wielrennen.

Het ligt niet alleen aan de journalisten, ook de zogenaamde 'wetenschappers' kunnen er wat van. Afgelopen week was Harm Kuipers te gast bij de Avondetappe van de NOS. Hem werden de bloedwaarden van Lance Armstrong getoond middels onderstaande grafiek.

De mild kritische kijker zal opmerken dat de hemoglobine- en reticulocytengrafieken niet goed te beoordelen zijn, omdat de schaal van de y-as niet deugt. Zo niet Harm Kuipers. Hij verkondigt zeer stellig dat dergelijke waarden door hem en zijn lab NIET als verdacht zouden worden aangemerkt, daar de paarse en rode lijn geen enkele fluctuatie vertonen. Je hoopt dan dat Mart roept: "Harm! Dat KAN je niet menen!!". Maar nee, Mart Smeets wordt behekst door zijn gele Livestrong-bandje en komt niet verder dan: "Dus jij zegt - als wetenschapper! - dat deze waarden onverdacht zijn??". (dat Harm 2 OFF-scores boven de 100 ook niet verdacht vindt, schuif ik even terzijde) Gelukkig staan de USADA echte experts ter beschikking.

Ik zou geen goede sportjournalist zijn. Ik zou te vaak in lachen uitbarsten als ik de antwoorden van renners, ploegartsen en ploegleiders zou horen. Ze zouden me nooit meer willen spreken.

It's all preparation and focus

Wiggins rijdt hard deze Tour. Heel hard. Met zijn Cobo-pielverzetje en hulp van zijn Sky-team wordt het hele peloton over de knie gelegd. Die gekke Nibali waagde het om in de afdaling van de Grand Colombier aan te vallen en kon rekenen op een vernietigende blik van Bad Bradley. Waar haalde hij de gore moed vandaan?

Uiteraard krijgt Wiggins de vraag waar zijn ongekende progressie en die van zijn team door veroorzaakt worden. Hij antwoordt onder protest en is van mening dat wantrouwen niet gerechtvaardigd is. Zijn antwoorden zijn tamelijk voorspelbaar, maar toch zeer geestig zouden ze zo bedoeld zijn.

1. We hebben ons goed voorbereid
2. We zijn goed voorbereid
3. We benaderen het wielrennen zo wetenschappelijk mogelijk
4. We hebben alle etappes verkend
5. We hebben focus
6. We zijn afgevallen

Volgens hem ligt het dus samengevat aan voorbereiding en aan focus. Mmm. Wat zouden Evans en Nibali daarvan vinden? Het gewicht is een goed punt. Hoe lichter je bent, hoe harder je omhoog kan fietsen. Dat begrijp ik zelfs. Wiggins en Froome lijken inderdaad veel magerder dan de concurrentie. Iedereen weet echter dat teveel vermageren ten koste gaat van spierkracht. Een vetpercentage beneden de 4% is contraproductief in dit verband. Hoe zou je nog verder kunnen vermageren zonder verlies van spierkracht?

Benodigdheden:
1. Bijvoorbeeld TB500: geeft bij muizen een toename van spierkracht/uithoudingsvermogen van 20-30%.
2. Veel geld: het spul is verschrikkelijk duur
3. Een dokter die als motto hanteert: "Avontuur bestaat nog". Laten we zeggen, een type Geert Leinders.

Van de benodigde ingrediënten heeft de Sky-ploeg er in ieder geval 2... Voor het eerste ingrediënt gaat u naar www.tb500.com. Bij de advertentietekst staat: "... completely free of any banned substance". Geen grap...

New Wave?

De finale van de etappe naar La Planche des Belles Filles afgelopen zaterdag (7 juli 2012) was geweldig. Tijdens een fantastisch zware beklimming rijdt Team Sky met 6 renners het hele peloton aan stukken. Boasson Hagen, Rogers, Porte,  Froome trekken Bradley Wiggins de berg op en de achterdeur van het selecte pelotonnetje gaat langzaam open. Tot de 'lossers' horen Basso, Mentchov, Scarponi, Schleck, Leipheimer en ga zo maar door. Cadel Evans probeerde een paar honderd meter voor de finish nog wat verschil te maken, maar had buiten Froome gerekend.

Het was een tijdje geleden dat we zo'n demonstratie van macht zagen, maar de meesten zullen het zich nog wel herinneren. US Postal gebruikte dezelfde strategie, waarbij de namen van de tempomakers wel inwisselbaar leken: Heras, Hamilton, Rubiera, Landis, Leipheimer, Andreu met in hun wiel Lance Armstrong. Helaas ging het niet alleen om een gevoelige neus voor talent bij de ploegleiding,  het gestructureerd verhogen van de prestaties door middel van doping was minstens zo belangrijk. Het viel Christian Prudhomme vorig jaar op dat je het niet meer zag, een halve ploeg die de hele klim hoog tempo rijdt. De directeur van de Tour gebruikte de observatie als argument dat de Tour schoner moest zijn geworden. "Dat zag je alleen in het EPO-tijdperk".

Wiggins stond afgelopen weekend in zijn eerste gele trui de pers te woord. Volgens Wiggins zijn fans en journalisten die de vergelijking met US Postal trekken "fucking wankers". Hij eist ons vertrouwen op basis van het feit dat hij zegt doping te verafschuwen. De tweet van collega Froome ("dedication + sacrifice = results") was al niet veel origineler en doet denken aan het slaapverwekkende mantra van Armstong ("most tested athlete, never a positive finding").

Wiggins heeft een slecht geheugen. In 2007 begreep hij het nog. De afgelopen 20-30 jaar is het wielrennen geteisterd door een aaneenschakeling van dopingschandalen. Voorspelling dat het "vanaf nu" beter zal worden zijn nog nooit uitgekomen. Het wielrennen was volgens Bradley in dermate slecht daglicht komen te staan dat hij het wantrouwen van velen goed kon billijken. Kennelijk is nu alles anders. Het was gisteren beter geweest om niet de fans maar de dopers te veroordelen. Beter was ook geweest om te pleiten voor totale openheid. Waarom geen live weergave van de weggetrapte vermogens op de televisie? Technisch moet dat mogelijk zijn, de meerderheid van de renners rijdt al met een vermogensmeter. Beter was geweest om zich af te vragen wat al die vreemde dokters in het peloton doen. Zijn eigen ploeg wil een zero-tolerance beleid uitstralen, maar maakt gebruik van de diensten van Geert Leinders, die voorheen emplooi vond bij Rabobank. Hij was betrokken bij de prestaties van Michael Rasmussen en volgens ex-renner Jans Koerts was een van zijn kerntaken ervoor te zorgen dat renners de hematocriet van 50 niet overschreden.

Mijns inziens is de strijd tegen doping kansloos, ik schreef al eerder dat de overtreders altijd in het voordeel zullen zijn. Mocht Wiggins straks toch zonder doping de Tour hebben gewonnen, dan is het 'hats off' voor hem. Mocht hij toch doping gebruiken, dan is er niets veranderd en heeft hij mij in ieder geval getrakteerd op een geweldig spektakel. Mijn favoriet zal hij zal echter nooit worden.