Wanhoop

Er heerst wanhoop in het peloton. Vorig jaar na Parijs-Roubaix was dat ook al zo, maar toen bood het gerucht van de elektrische motor in de fiets van Cancellara uitkomst. Fabian Cancellara won in 2010 de 'dubbel': Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix. De manier waarop was absurd. Op de Muur van Geraardsbergen reed hij weg bij Tom Boonen alsof die laatste stil stond. Het leek geen moeite te kosten. Wie de Muur wel eens van dichtbij gezien heeft, snapt dat de voorstelling van Cancellara van buitenaardse kwaliteit was. Hij declasseerde het gehele peloton. Gelukkig dat alleen Tom Boonen de krachtsexplosie van dichtbij kon waarnemen, anders hadden velen hun fiets aan de wilgen gehangen: geen behoefte aan nog vijf jaar kansloos krabbelen voor een tweede plek. Parijs-Roubaix was niet anders. Op een vlak stuk asfalt draaide Fabian de gaskraan open. Tom Boonen zat wat te suffen in de kopgroep, maar dat maakte niets uit. Hij had al verloren. Bjorn Leukemans werd, nadat hij door Fabian was ingelopen, met een enkele pedaalslag aan de kant gezet.

Gelukkig was daar Davide Cassani op YouTube in mei (zie hier). Hij legt uit hoe je met een elektrische motor gedurende een uur 80-100 watt extra vermogen kan leveren. Tuurlijk! Iedereen snapte het weer. Tijdens de Tour de France werden de fietsen door de scanner gehaald en iedereen haalde opgelucht adem.

Toen was daar de E3 Prijs Harelbeke van afgelopen zaterdag. Het zag er vooraf goed uit: nieuwe ploeg,  nieuwe fiets, nieuwe ploegleider. Het principe "Never change a winning team" was verlaten. Ook tijdens de rit zag alles er goed uit. Cancellara reed lek. Prima. Hij reed nog een keer lek. Hij had op een gemeen klimmetje problemen met de versnelling waardoor hij niet 'licht' kon schakelen. Fietswissel. Ik zak nog eens onderuit op de bank. Het zou een spannende editie worden.

Niets was minder waar. Cancellara knalde zonder veel moeite terug naar het peloton waar de overgebleven renners kort daarna een enorme explosie hoorden. Ze wisten hoe laat het was. Hij had het weer eens op z'n heupen gekregen.

Wielrenners vinden het heerlijk om andere wielrenners op de fiets te vernederen. Een splijtende demarrage op een steile klim, shirt recht trekken tijdens een massasprint, dat soort dingen. Duidelijk laten zien dat je de sterkste bent. Een specifieke vorm van vernedering wordt als het allerhoogste gezien: De Ander Uit Het Wiel Rijden. Het wiel van Fabian Cancellara lijkt een fijne plek: het gaat hard, je zit goed uit de wind (Fabian is nogal groot, weegt meer dan 80 kg) en er zijn geen akelige tempowisselingen. Helaas blijkt dat een oordeel van mensen die het Wiel nog nooit van dichtbij hebben gezien. Fabian is een meester in het losrijden van renners. Hij schudt wat aan de boom en de ene na de andere topper valt eraf. Hij blijft schudden, ook als hij alleen over is. Ontspannen kan op de streep.

Zo won Cancellara de E3 Prijs. Hij gaat opnieuw de Ronde en Parijs-Roubaix winnen. Het wordt niet spannend. De anderen doen voor spek en bonen mee. Boonen doet nog flink, maar weet dat hij geen kans maakt. Ik hou deze week overigens wel nieuws van Davide Cassani in het gaten: de fietswissel blijft natuurlijk verdacht.