Tactiek

Sommige veelvoorkomende gebeurtenissen bij het fietsen van laag tot hoog niveau worden versierd met eigennamen. Zo is daar het Schleckje (ketting eraf door foutief schakelen op cruciaal moment), maar ook het Brammetje (shirt recht trekken en armen omhoog bij passeren plaatsnaambordje tijdens rustige trainingsrit).

Ludo Dierckxens begon op latere leeftijd met wielrennen. Hij had uitzonderlijk veel talent, met name in de Vlaamse modderkoersen. Het exacte jaartal ben ik kwijtgeraakt, maar zijn hoogtepunt was wat mij betreft tijdens de Ronde van Vlaanderen, ergens halverwege de jaren negentig. Met nog een kilometer of 80 te rijden ging Ludo als een beest tekeer aan de kop van het peloton. Hij herhaalde die actie nog een aantal maal. Niet dat er een groep weg was, nee hoor. Ludo wilde laten zien dat hij heel hard kon rijden. Iedereen was onder de indruk. Niet van de snelheid of kracht, maar van de oneindige stommiteit van Ludo. Het tactisch vernuft van een bierviltje. Dacht hij nou werkelijk dat hij de kleppers op 80 kilometer van de streep los kon rijden? Die kleppers zaten nog vrolijk in het buikje van het peloton te eten. Wat stond er op het menu? Een heerlijke mousse de Ludo. Toen de BRT-journalist hem vroeg wat precies het plan was, antwoordde hij: "Ja gewoon he, hard fietsen".

Vanochtend deed ik een Ludootje. Het was de ochtend van het ATB-onderdeel van de competitie van De Sterkste Man van Amsterdam. We zouden een opwarmronde rijden over het parcours bij Schoorl waarna de wedstrijd (let wel: met drie (3!!) deelnemers) zou gaan over nog een ronde. De ronde kent slechts een echt zware klim, door sommigen De Nok genoemd. Ik dacht: "Ik zal Daan en Albert eens laten zien wie hier de sterkste is. Ze zullen wel schrikken als ze mij die bult op zien rijden". Let wel, het was nog steeds de opwarmronde. Daan zag het glimlachend aan. Wat een onbenul, dacht hij. Hij reed rustig naar boven en snoepte langzaam mijn bordje leeg.

In de wedstrijdronde ging hij er als een speer vandoor. Zijn tactiek: op de technische stukken groot verschil maken met zijn voorvering, consolideren op klimmetjes en voldoende overhouden op de 'snellere' gedeelten. Ik ben blij dat ik de grijns die gedurende de hele rit op zijn gezicht moet hebben gestaan niet gezien heb. Op de klim kwam hij nog even in beeld, maar dat kan ook spel zijn geweest. Hij was niet meer bang en reed rustig van me weg. Albert reed op enige afstand en knokte tegen motivatieverlies. De uiteindelijke nummer 3 had veel harder gereden als er wat meer concurrentie en 'traffic' was geweest. Dat ik op het einde nog dichtbij Daan kwam en op 15 seconden van hem eindigde, was niet interessant. Hij had rustig omgekeken, mij zien naderen en even aangezet. Zijn tijd: 39:40. Hij heeft ook het tweede onderdeel gewonnen. En ik? Ik ben een tactisch onbenul.

Uitslag:
1. Daan van der Tas: 39:40
2. Harry Koene: 39:55
3. Albert Kraaij: 45:35