Cadels tweede leven

Tirreno Adriatico. De voorlaatste etappe en Cadel Evans rijdt in de (overigens opvallend lelijke) blauwe leiderstrui. Die heeft hij de dag ervoor veroverd op Robert Gesink. Hij wint de 6e etappe, eentje die eindigt met een venijnig klimmetje waar alleen de allergrootsten kunnen aanvallen.

Sinds hij in 2009 het wereldkampioenschap won heeft Cadel een metamorfose ondergaan. Vroeger was hij een volger. Een volger van het treurige type: lang, zeer lang meegaan in de zwaarste etappes, maar nooit lang genoeg om te winnen en ook nooit sterk of dapper genoeg om aan te vallen. Meestal is het dragen van de regenboogtrui garantie voor een verloren seizoen, maar vorig jaar was alles anders: Cadel won de Waalse Pijl en viel aan waar hij kon. In de Giro was hij geweldig. Mooi weer, vies weer: Evans reed vooraan.

De manier waarop hij etappe 6 van de Tirreno won was indrukwekkend. Niemand kon zijn versnelling in de laatste 300 meter volgen. Hij haalde het puntje van zijn tenen, maar Cadel kwam als eerste aan. Energie om te juichen was verdwenen. Vlak over de streep gebeurde er iets vreemds. De verzorger van BMC sloeg een arm om Cadel heen en glimlachte. Standaardtaferelen: jasje, drankje, doekje over neus. De meeste sporters zijn vlak na hun finish zo buiten adem dat ze niets of in ieder geval niets nuttigs te melden hebben. Meer dan "Heb je een colaatje?" of "Ik kon niet meer!" kan er meestal niet vanaf. Bij Cadel is het anders: Hij boog zich uithijgend naar het linkeroor van de verzorger en fluisterde iets in zijn oor, onderwijl zijn hand voor zijn mond houdend om eventuele liplezers in het publiek te ontwijken.

Ik weet het, ik ben achterdochtig. Cadel heeft een geheim, een geheim dat niemand mag weten. Het geheim dat hem wereldkampioen heeft gemaakt, het geheim van zijn tweede leven. Niemand kent het. Behalve zijn verzorger.