Discipline

Sprinters zijn slim. Dat wil zeggen, goede sprinters zijn slim. Er bestaan ook domme sprinters. Zoals ik. Een goede sprinter komt pas naar voren als er gesprint moet worden. Dat lijkt een open deur, maar dat is de  belangrijkste les die in de sprintersschool geleerd moet worden. De zogenoemde 'les 1'. Mark Cavendish is een hele goede sprinter. Uiteraard is hij vreselijk snel, maar zelfs Mark zelf zegt dat Theo Bos een hogere maximumsnelheid heeft. Waarom wint Mark dan altijd? Omdat hij les 1 goed uit zijn hoofd heeft geleerd.

Mark hangt de hele wedstrijd in de buik van het peloton. Het kan hem niet schelen als er een groepje ontsnapt. Hij heeft de discipline om steeds tegen zichzelf te zeggen dat zijn werk pas begint in de laatste 10-20 kilometer. Dan zorgt hij dat hij bij de eerste 20 rijdt en dat zijn personeel van een man of zes hem goed uit de wind houdt. De laatste jump is dan een eitje.

Vandaag reed ik mijn eerste wedstrijdje op Spaarnwoude. Na een akelige valpartij in de eerste ronde, reed ik een paar ronden later weg, samen met vijf anderen. Ik herinnerde me les 1 en had spijt. Een uur lang jezelf helemaal leeg rijden is niet de beste voorbereiding op een sprint. Ik was dan ook gelukkig toen vijf anderen de aansluiting wisten te maken. Ik begon me voor te bereiden op een eindschot; niet meer volle bak op kop, af en toe een beurtje overslaan. "Niet demarreren, NIET demarreren!!", zei ik bij herhaling tegen mezelf. In de laatste ronde probeerde ik dat mantra vol te houden, maar helaas, ik demarreerde. Uiteraard was de streep te ver. Stan - een rassprinter - won. Hij heeft het wachten tot kunst verheven. IJzeren discipline. Morgen moet ik op zoek naar iemand die mij wat bijscholing kan geven. In les 1.