Midlife crisis

Afgelopen week werd bekend dat David Anthony (New York) positief testte op gebruik van EPO. Hij schreef een excuusbrief en vertelde dat zijn ploeg en trainers er niets mee te maken hadden. Tot zover niets bijzonders.

David Anthony.

David is geen profwielrenner die als vanuit het niets etappe-overwinningen aaneen rijgt en die kanshebber is voor de overwinning in de Vuelta. Hij is geen renner die aan de start zal verschijnen in de selectie van de Verenigde Staten bij de Wereldkampioenschappen in Valkenburg dit najaar. Niets van dat alles. David Anthony won in mei de GranFondo New York, een wedstrijd (cyclosportive) voor amateurs. In de categorie 45-49 jaar. Naast Anthony testte nog een renner positief.

Ik heb medelijden met hem. David heeft waarschijnlijk lange tijd de show gestolen op allerlei amateurwedstrijdjes. Zijn fietsende vrienden vertelden hem vast en zeker dat hij als prof zeker hoge ogen zou hebben gegooid, ware hij 25 jaar jonger. Alles is nu anders. Hoe zal David aan zijn niet-fietsende vrienden de situatie moeten uitleggen, zonder dat ze in schaterlachen uitbarsten? Fietsen was toch een hobby? Elke ochtend zal hij tijdens het scheren naar zijn spiegelbeeld moeten kijken en denken: "ik ben bijna 50 en gebruikte EPO om harder te fietsen".

De organisator van de wedstrijd had besloten tot dopingcontroles omdat het prijzengeld de $ 100.000,-overschreed. De winnaar kreeg een fiets ter waarde van $ 8.000,-. Hoewel ik denk dat er wel een relatie bestaat tussen de hoogte van het prijzengeld van een wedstrijd en het aantal renners dat doping gebruikt, ligt de zaak toch subtieler. Enkele maanden geleden werd ik benaderd door twee 50-plussers die wedstrijdjes reden bij de Masters. Uitkering bij overwinning tussen 5 en 10 euro. Uitstekende coureurs, hardrijders. Ze informeerden naar de mogelijkheden om er gedurende een jaar "alles uit te halen". Daar hoorde EPO bij. Een fietsende collega van tegen de 60 had eens EPO in zijn koelkast liggen. Van een patient teruggekregen. Hij twijfelde lang, maar gebruikte het uiteindelijk niet.

Het gaat om winnen. Het gaat er niet om zo hard mogelijk te trainen en je eigen grenzen op te zoeken. Dat is naïeve kletskoek. Het gaat om winnen. Niet om het prijzengeld, niet om de fiets van $ 8000,-. Het gaat om de jaloerse blik van je medestrijders, om de complimenten ("Sterk gereden, man!"). Ik won eens een wedstrijdje bij de 40-plussers en kreeg na de finish een schouderklopje van een veelwinnende - maar totaal onbekende - sprinter in onze categorie. Wat een eer!

Het gaat om het winnen. Integriteit is voor mietjes.