Boter op het hoofd

Gisteren (17-07-12) stond er een mooi stuk in de NRC over doping in het wielrennen. Redacteur Maarten Scholten had bekeken hoeveel tijd verschillende renners in de afgelopen jaren nodig hadden om bijvoorbeeld de Alpe d'Huez te beklimmen. Wat bleek: Cadel Evans deed er in 2011 zes minuten langer over dan (de nooit positief bevonden) Marco Pantani eind jaren '90. Ullrich, Indurain, Armstrong. Bij allen werd de terechte suggestie gewekt dat de prestaties niet helemaal op een natuurlijke wijze geleverd waren. De getallen werden gebruikt om te beargumenteren dat het gebruik van doping in het peloton afneemt. Prachtig. Mooi was ook dat Adrie van Diemen commentaar gaf: "de tijden zijjn weer menselijker geworden". Ook hij vond kennelijk dat de geleverde prestaties abnormaal waren, maar vond het niet nodig er openlijk vraagtekens bij te zetten.

Het stuk is als mosterd na de maaltijd. Waarom in 1997 geen stuk geschreven dat de vermogens die Jan Ullrich wegtrapte op de Alpe d'Huez feitelijk niet mogelijk waren? Waarom niet geschreven dat het bizar is dat Marco Pantani tijdens de beklimming van de Alpe d'Huez in de bochten moest remmen om er niet uit te vliegen? Waarom niet geschreven dat het vreemd was dat Jalabert zich plots ontwikkelde van een uitstekende sprinter tot een renner die twee keer de bolletjestrui van de Tour opeiste? Waarom niet geschreven dat het vreemd is dat Jalabert de Poggio (Milaan-San Remo) beklom met een gemiddelde van 40 km per uur?

Het zijn achterafbroodjes, waarvan we weten dat iedereen ze kan bakken.

Er was gisteren nog meer nieuws. Frank Schleck werd positief bevonden op het gebruik van xipamide, een diureticum dat dopinggebruik kan maskeren. Frank denkt dat hij vergiftigd is. Echt. Gelukkig is broer Andy er ook van overtuigd dat Frank onschuldig is, hij zet er zelfs zijn leven op. Kan ik begrijpen. Het journaille is als vanouds kritiekloos: eerst de contra-expertise afwachten en alle andere mogelijke oorzaken onderzoeken, zelfs de meest bizarre. De meesten lijken vergeten dat Frank Schleck 7000 euro betaalde aan een Spaanse gynaecoloog (een GY-NAE-CO-LOOG !!) voor trainginsadvies. Dat Fuentes nog nooit een wetenschappelijk artikel over inspanningsfysiologie heeft gepubliceerd doet niet ter zake. Dat de Spaanse gynaecoloog een private bloedbank voor sporters runde was toeval. Dat hij het gevraagde en betaalde trainingsadvies nooit kreeg en zijn geld nooit terugvroeg is irrelevant. Kritiekloos wordt Frank de hemel ingeprezen als profeet van het zogenaamde Nieuwe Wielrennen.

Het ligt niet alleen aan de journalisten, ook de zogenaamde 'wetenschappers' kunnen er wat van. Afgelopen week was Harm Kuipers te gast bij de Avondetappe van de NOS. Hem werden de bloedwaarden van Lance Armstrong getoond middels onderstaande grafiek.

De mild kritische kijker zal opmerken dat de hemoglobine- en reticulocytengrafieken niet goed te beoordelen zijn, omdat de schaal van de y-as niet deugt. Zo niet Harm Kuipers. Hij verkondigt zeer stellig dat dergelijke waarden door hem en zijn lab NIET als verdacht zouden worden aangemerkt, daar de paarse en rode lijn geen enkele fluctuatie vertonen. Je hoopt dan dat Mart roept: "Harm! Dat KAN je niet menen!!". Maar nee, Mart Smeets wordt behekst door zijn gele Livestrong-bandje en komt niet verder dan: "Dus jij zegt - als wetenschapper! - dat deze waarden onverdacht zijn??". (dat Harm 2 OFF-scores boven de 100 ook niet verdacht vindt, schuif ik even terzijde) Gelukkig staan de USADA echte experts ter beschikking.

Ik zou geen goede sportjournalist zijn. Ik zou te vaak in lachen uitbarsten als ik de antwoorden van renners, ploegartsen en ploegleiders zou horen. Ze zouden me nooit meer willen spreken.