TB-500

Was EPO al doping voordat het kon worden opgespoord? Tuurlijk. Dat ploegartsen EPO leverden (of daarvan wisten) was niet gericht op bereiken van een groot placebo-effect. EPO was ontwikkeld voor nierpatiënten die zelf door hun ziekte zelf geen EPO meer produceren. Een redding van de chronische transfusies. De maximale zuurstofopname door de weefsels is direct afhankelijk van de hemoglobine-concentratie. De ploegarts: "Briljant! Waarom zijn we daar niet eerder op gekomen?" Vroeger wat het vooral bijgeloof: amfetaminen, corticosteroïden, 'vitamine'-preparaten. Allemaal mooie verhalen, maar nu hadden we echt een effectief middel. Mooie tijden waren het. Zouden renners zich destijds schuldig hebben gevoeld? Ik betwijfel het. Het was toch niet verboden. Nog subtieler ligt het bij autologe bloedtransfusie. In het voorseizoen letterlijk en figuurlijk bloeden om er later van te genieten. Tijdens de Tour een transfusie en je rijdt de stenen uit de straat. Niet op te sporen, niet verboden, dus geen doping.

Een paar jaar geleden was het middel Aicar even in opspraak. Gaf bij muizen 40% verbetering van spierkracht en uithoudingsvermogen. Waarschijnlijk primair ontwikkeld om de conditie van kankerpatiënten te verbeteren. Vanzelfsprekend populair onder wielrenners. Nog nooit wat van gehoord tijdens dopingaffaires, dus kennelijk niet op te sporen. Wel doping uiteraard.

Vandaag werd bekend dat ex-renner Vansevenant verdacht is van de handel in TB-500. Wie z'n moeder??? TB-500. Een synthetische versie van het humane thymosine beta dat in proefdieren spierkracht en uithoudingsvermogen vergroot. Bij muizen geeft het een toename van het uithoudingsvermogen van 20% vergeleken met placebo. Opspoorbaar? Niet in UCI-geaccrediteerde laboratoria. Dus niet verboden. Zijn wielrenners makke lammeren die zich ongeïnformeerd met van alles en nog wat laten inspuiten? Dat lijkt me een anachronisme. Zouden er renners zijn die het spul - na het krijgen van informatie - NIET als doping beschouwen?

Het spuitverbod gaat natuurlijk niet werken. Uiteindelijk worden de meeste medicijnen ook in pilvorm geleverd. Het blijft zoals het is. Elk jaar wordt vlak voor de Tour een dopingschandaal ontdekt. Ik geniet met volle teugen.

Het begin van het einde

In de Tour van 1991 droeg Richard Virenque een dag de gele trui. Een supertalent had zich opgeworpen. Zodra de weg omhoog liep, reed Richard vooraan. Tatatatatataaaaaa!! Aanvalluuuhhhh! Een genot voor het oog en een opluchting voor de Fransen, die al sinds Fignon moesten wachten op hun Messias. Het akkefietje in de Tour van 1998 was een bedrijfsongelukje. Willy Voet, die stommeling, had zich laten pakken bij de douane. Wat een sukkel! Pak dat dan een beetje professioneel aan, niet al die EPO in een auto met grote Festina-stickers op de zijkant! Nee, kies dan een rode Opel Kadett om het spul in te vervoeren. Richard was een serieuze kandidaat voor de Tour-overwinning. Tot dat ene moment...

VDB. Een afkorting met power. Lengte 1.79, gewicht 68 kg. Beter kan niet. Alleskunner. Frankie Vandenbroucke wilde de nieuwe Merckx worden en het zag er goed uit. De manier waarop hij Boogerd uit het wiel reed in Luik-Bastenaken-Luik van 1999 deed iedereen de mond openvallen. Wat een klasse! Frank was een geboren klassiekerrenner, maar mocht hij zich later in zijn carrière toeleggen op de etappewedstrijden: uitkijken! VDB heeft geen mededogen, hij geeft geen cadeautjes. Winnen is wat hij wil! Hij maakte een verkeerde keuze...

Philippe Gilbert IS de nieuwe Merckx. Elke koers met aankomst bergop is een prooi voor Philippe. Den Phil aan de start? Beter weer omkleden en naar huis en een andere koers uitzoeken. Afzien voor een tweede plek inclusief vernedering? Kom nou. Philippe wint alles. Het Belgisch kampioenschap stond niet op zijn verlanglijstje. Met het drieluik in het voorjaar (AGR, Waalse Pijl en LBL) is zijn seizoen al een groot succes. 's Ochtends dacht Phil nog: zal ik blijven liggen of toch nog maar effe een wedstrijdje rijden als voorbereiding op mijn gele trui na afloop van de etappe naar de Mur van Bretagne? Het werd het laatste en een zwart-geel-rood-gekleurde trui was het gevolg. Daarna gaat het mis.

Maandag zit Philippe bij de kapper. Een laatste coupe om drie weken Tour in te rijden. De kapper vraagt: "Zal ik er een kleurtje in doen?"

Het is jammer. Philippe rijdt nooit meer een platte punt...

Het soigneren van de fiets

Beroepswielrenners hebben mecaniciens. Beroepswielrenners hoeven zich met betrekking tot het soigneren slechts bezig te houden met het scheren der benen. Het voorkomen van onnodige snijwonden is de enige zorg. Mecaniekers zorgen voor de fiets. Onder de trimmers wordt het belang van dit onderdeel sterk onderschat. Het misverstand dat het alleen om hard fietsen of - erger! - genieten gaat is wijdverbreid.

Hieronder een lijst van aandachtspunten

1. Ketting
De ketting is schoon. Dat is geen eenvoudige taak en vergt geduld en discipline. De ketting moet namelijk niet alleen schoon zijn, maar ook nog geruisloos lopen. Voor het eerste is droogte een noodzaak, voor het laatste vettigheid. Niets is beschamender dan het dragen van smeer op de handen na het monteren van het achterwiel. De prutser herken je aan de afdruk van een tandwiel in de rechterkuit, meestal ontstaan vlak voor het opstappen (een plaatje kon ik niet vinden, dat houden jullie tegoed). Remedie: regelmatig (lees: na elke rit) afnemen van de ketting met een theedoek (die van de Zeeman functioneert uitstekend, 0.79 euro per stuk), daarna kleine hoeveelheid WD40.

2. Stuur
Het stuur staat horizontaal en niet te hoog. Niet teveel spacers tussen balhoofd en stuurpen. Het stuur staat in ieder geval een flink stuk lager dan het zadel. De remgrepen staan horizontaal of bijna horizontaal. Remgrepen die naar boven wijzen zijn verboden. Het stuur is omwikkeld met een schoon stuurlint. Kies liever niet voor wit, dan moet je vaker wisselen. Het tape waarmee stuurlint is 'afgeplakt' is met zorg aangebracht: niet te dik, niet te breed.

3. De banden
Aan de buitenbanden herken je de gesoigneerde fiets: het merk van de buitenband ligt ter hoogte van het ventiel om de velg. Niet zomaar erover heen gegooid, dus.

4. Frame
Het frame is uiteraard schoon, let vooral op de achterrem en achtervork: daar kijkt degene die achter je rijdt steeds tegen aan. Een schone fiets is goed voor de moraal, heren roeiers!

5. Zadeltas
Liever niet, maar op lange ritten soms wel erg handig. Kies de zadeltas ZO KLEIN MOGELIJK! Wat moet erin kunnen? Een binnenband, bandenlichters en wat papiergeld of een creditcard. Voor alle andere spullen gebruik je je shirt. Niets zo triest als een te grote bungelende zadeltas (of erger: een stuurtas!), met daarin de halve huisraad.

6. Bidonnen
De bidonnen zijn niet groter dan 500-550 cc en gekozen in kleuren die bij het frame passen. Twee bidonnen in een fiets zijn ALTIJD identiek!

Diagnostiek

Toen ik als puber de weg tussen Beek en Ubbergen beklom, zag ik me strijden om het kampioenschap van Nijmegen, het kampioenschap van Gelderland en het kampioenschap van Nederland. Alledrie de kampioenschappen werden verreden in een beklimming. In de aanloop probeerde ik mij te sparen. Afdalen vanaf het Trajanusplein, inhouden op de glooiende weg naar Beek. De beklimming begint bij de bushalte, bocht naar rechts. Het begin is niet heel steil, 7-8%. Even uit het zadel en wennen aan de nieuwe cadans. Langzaam neemt het hijgen toe. De laatste 200 meter zijn steil en lopen over klinkers. Uit het zadel, alles eruit persen, bovenop ligt de streep. Ik keek een paar keer om, maar zag niemand komen. De overwinning is van mij!
Uithijgend tegen het verkeersbord kom ik weer op aarde. Ik kijk schichtig rond om te zien of iemand mij heeft zien dagdromen. Even was ik wielrenner. Stiekem.

Onderstaand een test. Met name bedoeld voor het onderscheid tussen wielrenners en roeiers, vooral ook om Jesse de Metz tegemoet te komen. Dat onderscheid is natuurlijk ook te maken door goed naar het eelt op de handen te kijken, maar tijdens het fietsen is dat onmogelijk. Bij een score van lager dan -4 ben je een roeier, bij een score van +4 een wielrenner. Daar tussenin kan je nog alle kanten op.

- Je benen zijn geschoren: 1 punt
- Je benen zijn ook in de winter geschoren: 5 punten
- Je vindt geschoren benen vies: -3 punten
- Je houdt van bruine, glimmende mannenbenen: 2 punten
- Je fiets is altijd schoon: 1 punt
- Je fiets is altijd vies: -3 punten
- Aan het eind van een fietsdag staat er altijd de afdruk van een kettingblad in je kuit: -3 punten
- Je geeft per jaar meer uit aan je fiets dan aan je auto: 2 punten
- Je favoriete tv-stem is die van Karl van Nieuwkerke: 2 punten
- Je huidige buitenbanden zijn ouder dan 12 maanden: -2 punten
- Je geeft niets om kou of regen: -2 punten
- Je kent het verschil tussen bracketpot en achterpat: 2 punten

Graag hoor ik uitgebreide kritiek en de resultaten!

Bjarne in 1997!

Naar aanleiding van stukje over Thomas: hier is ie!

Verlangen

Ik mis Thomas! Waar is-ie en waarom heeft-ie nog steeds geen ploeg? Tuurlijk, ik ben ook blij met Robert Gesink, die vrijwel zeker in de top 10 en misschien wel op het podium van de Tour gaat rijden. Maar Robert is saai! Hij bereidt zich minutieus voor, gebruikt geen grote woorden, is altijd vriendelijk voor de pers en heeft een volkomen onverdacht imago. Geen franje: kapsel sober en functioneel, geen Porsche om lekker in te scheuren. Niets! Als hij - na een intensieve voorbereiding - vroeg in de Tour van 2009 valt zegt hij op rustige toon dat zijn tijd nog wel komt, volgend jaar is er weer een ronde. Robert is geen man van heftige emoties. Terwijl die toch het allermooist zijn: wie herinnert zich niet Bjarne Riis in 1997? De tijdrit op de prachtige, futuristische en nu verboden Pinarello. Briljant! Het liep niet. Stoppen, weer opstappen, weer stoppen en hupsakee, daar verdwijnt de fiets in de berm. Woe-dend was Bjarne. Het mooie was dat hij er zelf de berm in moest om de fiets op te rapen. De Tour had hij verloren, maar met deze uitbarsting werd hij mijn held. Zijn heldendom groeide alleen maar toen bleek dat hij de Tour van 1996 had gewonnen met een hematocriet van 62%. Wat een hoofdpijn moet hij iedere avond gehad hebben met die siroop in zijn aderen!

Robert zullen we helaas niet snel met een fiets zien gooien. Mijn hoop was op Thomas Dekker gericht. In eerste instantie vond ik hem een pannenkoek. Grote bek prima, maar zorg dan dat je niet voor doping gepakt wordt. Maar Thomas gaat terugkomen, hij gaat de Tour winnen. De tegenpool van al die brave Rabo-krachten als Gesink, Mollema en Kruyswijk. Fantastische renners, maar als het op lijden aankomt kunnen ze van Thomas nog veel leren. Eerder schreef ik over boksers in het peloton (http://hkoene.blogspot.com/2011/06/boksers.html). Thomas is geen echte bokser, meer een kickbokser. Iel ventje, lekker irritant, grote bek. Slechte leugenaar ook. Type Cristiano Ronaldo. Alleen de tatoeages ontbreken, voor zover ik weet. Waarom heeft Astana nog niet gebeld? Thomas is hun ideale kopman als Vinokourov stopt. Katusha is ook acceptabel. Grote ploegen, grote ambities, altijd verdacht.

Ik ga genieten van de Rabo's, maar verlang nu al naar 2012: Thomas rijdt lek terwijl hij - in het geel - met Contador vooraan ligt tijdens de beklimming van de Hautacam. De fiets vliegt met een grote zwieper het publiek in. Thomas staat in paniek te schreeuwen om zijn reserve-fiets. Alberto rijdt weg, maar wordt door een woedende Dekker achterhaald en moet passen bij de eerstvolgende bocht. Thomas wint de koninginnerit en brengt het geel naar Parijs.

Voorprogramma

André Hazes schalt over de installatie. De reserves spelen de bal nog wat rond, het eerste elftal heeft zich warm gelopen en zit in de kleedkamer naar tactische instructies te luisteren. Echt spannend is het nog niet in de Arena.

We zijn te vroeg. Dat gebeurt altijd. Niet te laat komen! Straks mis je de aftrap! Gezellig, maar niet op het puntje van de stoel. Haal nog even wat te drinken. Nu plassen, straks is het te laat. Dat is de Ronde van Zwitserland. Toppers houden hun kaarten tegen de borst, een enkeling gooit af en toe een troef op tafel. Er wordt niet overtroefd, hoogstens wat gebluft. Een overwinning in Zwitserland is op z'n best "mooi meegenomen". De directeur van de ronde huilt: prachtige bergen, steile beklimmingen, adembenemende vergezichten. Ik zit in Zwitserland te kijken naar de ronde. De Duitstalige commentatoren zeggen dat het spannend wordt maar kunnen een gaap niet onderdrukken. Ik dommel in de laatste kilometer even weg. Als ik mijn ogen open zie ik Hushovd de etappe winnen. Het zal nooit groots worden.

De Ronde van Zwitserland is de André Hazes van de wielerrondes. De cheerleader van de Tour de France. Maar ik krijg wel zin!

- Posted using BlogPress from my iPhone

Chips Bay Blade (by Rens)

Boksers

De snelste man op aarde, Usain Bolt, windt er geen doekjes om. Een quote uit 2008, nadat hij de 100 meter in Peking had gewonnen in 9.69 sec: "I told you all I was going to be No. 1, and I did just that." Ooit een wielrenner horen zeggen: "Vandaag ga ik de stenen uit de straat rijden, knappe jongen die mijn wiel kan houden!". Nooit! Wielrenners lopen over van excuses. Vlak voor een wedstrijd zijn de meest gehoorde:
1. Ik ben net ziek geweest, heb niet veel kunnen trainen.
2. Te hard getraind, ben moe.
3. Zit midden in opbouw, ga niet te hard rijden vandaag.

Zelfs Contador laat zich niet verleiden tot onbescheiden uitspraken. Hij reed iedereen op een hoop afgelopen Giro. Daar had hij geen ploeggenoten voor nodig, die lagen onderaan elke klim al op apegapen. Zou het niet mooi zijn om hem een keer te horen zeggen dat alleen materiaalpech of een valpartij hem van de overwinning af kan houden? Dat het maximaal haalbare voor zijn concurrenten de tweede plek was? Dat hij niet voluit hoeft te gaan om de winnen, want de Tour en Vuelta staan ook op het verlanglijstje? Trouwens, knappe jongen die mij van de overwinning in Parijs en Madrid af houdt. Nee hoor, Contador spreekt zoals alle anderen: slaapverwekkend: de finish is nog ver, er kan van alles gebeuren, de concurrentie is sterk, bla bla bla.

Ik zou wel weer eens een wielrenner willen zien die zich als een bokser gedraagt: lekker primitief intimideren met grootspraak. De laatste bokser onder de wielrenners was Hinault. Die kon niet alleen hard (toe)slaan, hij had ook een fantastische grote mond.