Het gezicht van doorzettingsvermogen

Afgelopen weekend vond een traditioneel fietsweekend plaats. Sinds halverwege de jaren negentig verdwijnt elke Pasen een man of 15 naar Limburgse of Belgische heuvels om daar fanatiek te fietsen. Met het stijgen van de leeftijd van de deelnemers lijkt het fietsfanatisme iets af te nemen. Waar we vroeger nog om negen uur stonden te trappelen om zoveel mogelijk kilometers te maken, begint de dag nu meestal met een copieus ontbijt. De werkelijke start wordt daarna nog wat langer uitgesteld, omdat velen nog uitgebreid aan de fiets moeten (laten) sleutelen. De hoeveelheid gereedschap die mee gaat stijgt elk jaar en is inmiddels indrukwekkend.

Albert is een vaste deelnemer. Sterker, Albert is de Grote Instigator. Sinds zijn huwelijk in 1998 is hij belast met de organisatie van het onderkomen en hij kwijt zich trouw van deze taak. Het is voor hem geen straf. Hij hunkert naar de competitie. Dit jaar had hij een plek vlakbij Oudenaarde uitgekozen, op de heilige Vlaamse kasseien.

Albert is een doorzetter. Hij heeft regelmatig te maken met kleine tegenslagen, die vrijwel altijd door hemzelf worden veroorzaakt. Zo kon hij eens niet meerijden in een wedstrijd omdat hij zijn wielen was vergeten. De Redoute moest tijdens een aflevering van L-B-L eens beklommen worden op het buitenblad omdat hij afgezien had van onderhoud aan de versnellingskabels (beklimming van de Redoute op het buitenblad is onmogelijk, Albert maakte er een fraaie wandeling van). Een door hem geliefde Colnago ging verloren omdat hij teveel vertrouwen had in zijn buurtgenoten in Amsterdam-Oost en zijn fiets onbeheerd (en zonder slot) achterliet op straat. Albert blijft vrolijk. Met een glimlach vervangt hij op de meest onaangename momenten zijn tot op de draad versleten buitenbanden en vol trots vertelt hij over zijn avonturen in Italië na het ter ziele gaan van zijn auto in Duitsland.

Het Paasweekend is voor Albert pas geslaagd als hij ergens als eerste bovenkomt en als daar een hete strijd aan vooraf gegaan is. Dat was nog nooit gebeurd. Een enkele keer passeerde hij als eerste een beklimming, maar zaten zijn concurrenten rustig te keuvelen en betrof het een helling zonder naam. Albert trainde en trainde. Reed elke week zijn wedstrijden, jaar in jaar uit. Hij werd sterker en praatte daar ook veel over. Vroeger kon je hem nog wel eens uitgeteld op de grond bij Ouderkerk a/d Amstel zien liggen, na een 'volle bak' gereden Ronde Hoep. De laatste jaren reden we hem niet meer los.

Albert werd op zaterdag overal verslagen, ondanks veelvuldig aanvallen. Kluisberg, Knokteberg, Kwaremont, Paterberg, Koppenberg: tevergeefs. Maar Albert hield vol. Op zondag kwam hij dan eindelijk als eerste boven op de Molenberg. Zijn getekende gezicht klaarde op. Wij genoten. Hij schreef geschiedenis.