Op 23 maart 2011 brak ik mijn sleutelbeen nadat ik al fietsend onaangenaam in aanraking was gekomen met een brommer. De diagnose was vlot gesteld, ik schreef er al eerder over (http://hkoene.blogspot.com/2011/04/het-spreeuwengen.html). Dat ik een fanaticus ben wist ik al langer, maar ik schrok toch van mijn gedachten in de eerste paar seconden na het ongeluk. Het was namelijk niet zozeer de breuk die mij zorgen baarde. Dat zou wel goed komen: plaatje erop en klaar! Nee, het eerste waar ik aan dacht was het onvermijdelijke verlies aan conditie waardoor de Dolomieten-week in juli mogelijk problematisch zou worden. Het tweede waar ik aan dacht was het verlies van mijn tijdritfiets. Hij lag midden op de weg. Ik liep er naar toe en zag dat het frame op drie plekken gebroken was. De derde gedachte volgde zeer kort op de tweede en was troostend: ik kon weer een nieuwe fiets kopen. Nuchtere analyse.
Een half uur later lag ik op de Spoedeisende Hulp. Ik had het koud. De adrenaline was langzaam aan het wegebben en ik begon onbedaarlijk te bibberen. Mijn nuchterheid bevroor. Ik had behoefte aan een warme deken en wilde mijn lief bellen. Geen bereik. Gelukkig lag ik in Nieuwegein. Het St. Antonius Ziekenhuis heeft grote expertise op het gebied van warme dekens. Simpel denken is het devies. Wat is de ultieme Warme Deken, de moeder aller Warme Dekens? Ik werd er elke 10 minuten ongevraagd op getrakteerd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten