Schlemiel

Vandaag reed ik mijn eerste wedstrijdje op Sloten sinds mijn sleutelbeenbreuk. Oorspronkelijk was het plan dit jaar om veel wedstrijden te rijden, maar een aanrijding doet niet alleen iets met conditie, maar geeft ook zelfvertrouwen een flinke deuk. Maar goed, het zonnetje scheen, er was niet teveel wind dus ik ging maar eens kijken. Geen verwachtingen.

Ik was een belangrijke les vergeten. Bij de start van een licentie-wedstrijdje moet je niet te snel vooraan rijden. De jonkies zijn nog fris en proberen in de eerste paar ronden even wat vullis eraf te rijden. Ik startte vooraan. In de eerste ronde werd er zo hard gereden dat we met z'n tienen na een kilometer al een gat hadden. Wat krijgen we nou?! Wat doe ik hier?! Ik wil terug! Nu!!! Maar terug kan niet. Je kan niet in ronde 1 zeggen dat je moe bent, dat je pijn aan je benen hebt, dat je stuk zit. Paniek.

Gelukkig werden we na twee ronden teruggepakt. Dat zal me geen tweede keer gebeuren, dacht ik, terwijl ik me in het buikje van het peloton nestelde. Net op tijd ontsnapt aan een vreselijke middag met pijn, misselijkheid en ellende.

De laatste drie ronden van de 40-plussers werden aangekondigd. Ik was per ongeluk weer naar voren gekropen. Toch even tempo maken. Toen ik mijn longen er langzaam aan het uithijgen was keek ik om. Verdomme! Een gat! Drie ronden alleen red ik niet. Laten terugzakken kan niet, dat wordt met hoongelach beloond. Doorrijden en kijken waar het schip strandt. Gelukkig kreeg ik hulp. We bleven vooruit. Bij het ingaan van de laatste ronde was het gat aanzienlijk. Waarom werd er niet achter ons aan gejaagd? Goed, nog 2,5 kilometer afzien, maar een overwinning was mogelijk. Het lukte. Tot mijn grote verbazing kwam ik alleen over de finish. Een overwinning!

Ik maakte mijn rugnummer los en wachtte op de jury. Het was wat bevreemdend dat niemand mij complimenteerde met mijn bovenmenselijke inspanning. Ik had nota bene fietsles gegeven! Niet dat afwachtende, nee aanvallen! Ik leverde mijn nummer in en wachtte op felicitaties van de juryvoorzitter. Hij keek me vragend aan.

Ik was een andere les vergeten: overtuig jezelf ervan dat je vooraan rijdt als je de overwinning viert. Gelukkig had ik niet gejuicht. Een wielrenner die als 6e juichend over de streep komt, op anderhalve minuut van de kopgroep heeft iets treurigs.