Living strong?

De terugkeer van Armstrong na zijn behandeling voor zaadbalkanker ging gepaard met de verkoop van allerhande parafernalia. Niet alleen werden er boeken volgeschreven over zijn vasthoudendheid en wilskracht, er kwam ook een hele stroom op gang van producten die verkocht werden ten behoeve van de mondiale strijd tegen kanker. Een belangrijk item was het gele siliconen armbandje. De drager ondersteunde - in navolging van de 'red ribbon', 'pink ribbon' en dergelijke - de strijd in gebaar en geld (voor elk verkocht bandje ging een dollar naar de kankerbestrijding). Miljoenen bandjes werden verkocht en gedragen.

Ik heb de prestaties van Armstrong nooit helemaal vertrouwd, ik schreef er al eerder over. Toch vond ik zijn strijd bewonderenswaardig. Hoe hij ook tot zijn overwinningen kwam (met of zonder hulp van doping), hij gebruikte zijn prestaties in ieder geval (deels) voor een goed doel. Toch klasse, dacht ik.

Toen ik afgelopen zomer bij de firma Hopmans in Bergen op Zoom aan de kassa stond zag ik ze achter de toonbank liggen. Ik had net allerlei mooie spulletjes gekocht, dus mijn verdedigingsmechanismen waren minimaal. Ik kocht een Livestrong-bandje. Ik heb het nooit gedragen.

Het geel van het bandje wordt de laatste dagen fletser en fletser. Vanuit vijandelijk kamp wordt Armstrong al lang beschuldigd, door Landis, Lemond en Hamilton. Nu is er ook 'friendly fire' door zijn boezemvriend Hincapie. Armstrong lijkt steeds minder op een overlever en weldoener en steeds meer op iemand die zijn doel (winnen) door intimidatie en het aantrekken van medeplichtigen bereikt. Of zou toch de kankerbestrijding het doel zijn? In het beste geval staat het gele bandje niet voor 'Sterk Leven', maar meer voor 'Het doel heiligt de middelen'. Niet echt een levensmotto, lijkt me.