Beter

Bij een wedstrijd over de Cauberg hoort Philippe Gilbert altijd tot de kanshebbers. Zelfs als hij niet staat ingeschreven moet je nog opletten dat hij niet langs komt scheuren op het steilste stuk van 12%. Hij reed de beklimming gisteren met een gemiddelde snelheid van boven de 30 km/h. Der-tig!!! Zelfs sportievelingen die regelmatig een racefiets beklimmen hebben denk ik niet meer dan een vaag idee hoe hard dat is op dat stuk asfalt.

De finale was geweldig, puntje-van-de-stoel niveau. Harde aanloop op Bemelerberg in laatste ronde, vrij grote groep onderaan Cauberg, gevolgd door een keiharde knal, waarmee het peloton explodeert.

Een week geleden beloofde ik dat ik zou zoeken in de voorgeschiedenis van de wereldkampioen en beloofde ik op de proppen te komen met gefundeerde verdachtmakingen. Welnu, ik zat er naast. Gedeeltelijk. Denk ik. Gilbert had dit seizoen veel te klagen. Vorig jaar won hij werkelijk alles, maar dit jaar kwam hij niet verder dan een paar ereplaatsen en twee etappes in de Vuelta. De scheiding tussen Gilbert en het podium viel samen met het vertrek naar een andere ploeg, waar hij niet meer op de diensten van dr. Ibarguren kon rekenen. Ibarguren is onderhand berucht, komende weken zal hij moeten verschijnen voor een Italiaanse rechtbank om zich te verdedigen tegen een aanklacht wegens dopingpraktijken (zie ook hier).

Hieronder de top-10 van gisteren.

1. Philipe Gilbert
2. Edvald Boasson Hagen
3. Alejandro Valverde
4. John Degenkolb
5. Lars Boom
6. Allan Davis
7. Thomas Voeckler
8. Ramunas Navardauskas
9. Sergio Henao
10. Oscar Freire

Een lijst ideale schoonzonen als we de nummer drie even buiten beschouwing laten. De server van www.dopeology.org heeft extra koeling nodig als je 'Valverde' intikt. John Degenkolb liet zich in een naïeve bui eens behandelen door dr. Franke uit Erfurt, die meent dat je met UV behandeling van bloed de prestaties kan verbeteren. Hij nam een kleine hoeveelheid bloed af, bestraalde het met UV licht en gaf het weer terug.Tamelijk onschuldig allemaal, sinds 2011 wel verboden. Ik schreef er een keer over. Allan Davis reed voor Liberty Seguros in 2006, toen Operacion Puerto plaatsvond. Hij kreeg een brief van een Spaanse rechter waarin stond dat hij geen klant van Fuentes was en was zelfs bereid DNA in te leveren om zijn onschuld te bewijzen.

Ondertussen is op internet een beweging ontstaan om Paul Kimmage te steunen bij de rechtzaak die de UCI tegen hem aanspande. Kimmage is ex-profrenner, schrijver (Rough Ride) en journalist en schrijft niet zo aardig over de UCI. In een paar dagen werd $ 11.000 verzameld.

Zou het dan toch beter worden?

Verkeerde keelgat

Morgen is het WK wielrennen op de weg. Alejandro Valverde is een serieuze titelkandidaat. Valverde is bezig met een uitstekend seizoen, hoewel de resultaten in het voorjaar wat tegenvielen. Ik schreef al eerder over de schorsing van Valverde, waarbij Alejandro pathologisch perservereert in zijn volstrekt ongeloofwaardige stelling onschuldig te zijn. Te dom voor woorden.

Vanochtend las ik een berichtje van Sporza. Op vrijdag 21 september zorgde hij voor paniek in het Spaanse kamp door flauw te vallen na de lunch, op weg naar zijn hotelkamer. Hoe vaak is u, gezonde lezer, dat overkomen? Als mij dat zou gebeuren zou ik me stevig zorgen maken. Gelukkig zijn de Spanjaarden uit beter hout gesneden. Ze maakten zich geen zorgen.

De ploegdokter legt het even uit. Nu even goed opletten.

De oorzaak van het flauwvallen was gelegen in het te snel naar binnen werken van het eten. Daar kwam bij dat hij teveel had gepraat en buiten adem was geraakt. Hij raakte in ademnood en viel flauw door een bloeddrukdaling, maar gelukkig was hij na 5 minuten hersteld. Complicerende factor was dat hij ook nog een brok voedsel in het verkeerde keelgat had.

Kunt u het volgen?

Ik vind het lastig. Als iemand zich verslikt en daardoor flauwvalt, lijkt me dat een tamelijk ernstige gebeurtenis. Hoesten prima, overgeven oké. Flauwvallen kan, maar moet mijns inziens vooraf worden gegaan door het gevoel te stikken. Platleggen heeft dan niet veel zin, de Heimlich-manoeuvre biedt vaker uitkomst.  De bloeddruk zal in die periode eerder verhoogd dan verlaagd zijn. De combinatie met het veel eten en praten maakt het alleen maar geheimzinniger. Valverde zal toch wel vaker snel gegeten hebben, bijvoorbeeld tijdens de koers. Het is ook lastig om heel veel praten te combineren met heel snel eten. Ik probeer het vaak. Als laatste lijkt mij het WK ongeschikt en gevaarlijk voor Valverde als hij van snel eten en veel praten al kortademig wordt.

Mijn advies aan de ploegartsen van de Spaanse equipe is om in de toekomst een toelichting liever heel summier te laten zijn (zenuwachtig, warm, of iets dergelijks) of - beter nog - helemaal achterwege te laten. De gegeven verklaring is lachwekkend en doet mijn twijfels over de toedracht van het voorval tot extreme hoogten stijgen.

Valverde wordt morgen wereldkampioen.

Therapie

Na het lezen van The Secret Race van Tyler Hamilton moest ik bijkomen. Mijn verwachtingen over de mate van inegriteit binnen het profpeloton heb ik de afgelopen jaren steeds iets naar beneden moeten bijstellen, maar dit sloeg alles. Het boek is desondanks een absolute aanrader, het leest als een spannend jongensboek. Inmiddels heeft het boek een afkorting (TSR) en staat het op nummer 3 in de bestsellerlijst van de New York Times.

Op de maandag dat ik het uitlas ging ik een rondje fietsen, hoewel ik na het lezen van TSR eigenljjk geen zin had. Ik kwam niet verder dan 30 km. Even afwachten, maar het zou kunnen dat de motivatie dermate gedaald was dat ik het winterseizoen zou moeten beginnen. Bah. De gedachte aan koude winteravonden waarop ik mij naar de garage zou moeten slepen om oneindig lange 60 minuten op de Tacx door te brengen maakte mij somber.

Maar gelukkig was daar het clubkampioenschap van Gaul op zaterdag 15 september in Nieuwegein.

Met een man of 40 stonden we aan de start. Voorafgaand hing er als vanouds een ontspannen sfeertje. De een had nog minder getraind dan de ander en de lichamelijke condities waren zo slecht dat het als een verassing moest worden beschouwd, zouden meer dan vijf man de finish bereiken. Altijd hetzelfde liedje, iedereen kan het meezingen. Het startschot van de wedstrijd is het slotakkoord, dat nog even werd aangedikt door een geneutraliseerde eerste ronde.

Daarna was alles anders. De smoesjes waren verdwenen, de pap in de benen weggespoeld met een mix van 53x14 en melkzuur. Wat een genot! Op het klimmetje werd zo nu en dan nog wat naar elkaar gekeken, maar verder legde de groep het parcours af in een perfecte lijn. Dat een groepje van 5 man na 3 kwartier wegreed was mij even ontgaan, maar het deed niet ter zake. Niets is fijner dan op leven en dood sprinten om de 6e plek. Ik werd 14e.

Zoekt en gij zult vinden

Ik ben een cynicus. Geworden. Nog steeds kan ik met volle teugen genieten van lange Touretappes in de bergen, klassiekers en over een paar dagen het wereldkampioenschap op de weg in Valkenburg. Maar vrij kort na het finishen van de winnaar bekruipt me regelmatig een gevoel van ongeloof. Vaak wordt dat gevoel sterk gevoed door het koersverloop. Tijdens de Vuelta van vorig jaar bijvoorbeeld, toen Juan Jose Cobo op de Angliru fluitend wegreed van de concurrentie. Ook na de overwinningen van Boonen in de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix deden mij de wenkbrauwen fronsen. Tuurlijk, Boonen is ALTIJD kanshebber bij deze koersen, maar de manier waarop hij vooral in P-R naar de finish reed wekte mijn argwaan; op 50 km van de streep besloot hij te demarreren om daarna stand te houden tegen een jagende groep achtervolgers. Toen Cancellara dat een aantal jaar geleden deed vertrouwde ik het ook niet, maar Fabian is dan nog een echte tijdrijder. Die kun je wel om een boodschap sturen die 50 km verderop ligt. Van Boonen was dat tot dit voorjaar nog niet bekend.

Ook het  NK in juni vond ik enigszins verdacht. Nu werd het 'Boonen-tje' uitgevoerd door Niki Terpstra. In werkelijk beestachtige omstandigheden reed hij de laatste 40 km alleen naar de streep. Prachtige koers! Ik hou van Niki Terpstra, vrolijke Noordhollandse jongen, maar er zat wat mij betreft een luchtje aan deze overwinning.

Ik schreef al eerder over de successen van dr. Ibarguren, die dit seizoen voor de schaafwonden in de ploeg van Boonen en Terpstra zorgt. Sinds zijn overstap van Gilbert c.s. naar Omega Pharma-Quick Step lijkt er aan de zegereeks van de ploeg geen einde te komen.

Ik geloof niet in Sinterklaas, niet in sprookjes en niet in een almachtige, algoede god. Ik geloof niet in de wederopstanding van Cobo, in de metamorfose van Jalabert van sprinter tot klimmer. Ik voorspel dat de winnaar van aanstaande zondag niet van onbesproken gedrag zal zijn. Daarvoor lijkt het parcours teveel op dat van de Amstel Gold Race, waar vrijwel steeds een besmette winnaar aan het langste eind trekt.

Jezus Christus bedoelde "Zoekt en gij zult vinden" niet sarcastisch of cynisch. Hij sprak (waarschijnlijk) over vertrouwen. Veel wielervolgers zijn het daarmee eens; zij vinden dat 'ongelovigen'  zoals ik spijkers op laag water zoeken en vertrouwen moeten hebben in het Nieuwe Wielrennen. Ik moet vertrouwen hebben in Bradley Wiggins, die "niets dan respect" heeft voor Lance Armstrong en zijn overwinning in de Tour naar eigen zeggen dankt aan het hebben van focus. Vertrouwen moet ik hebben in ploegen die geleid worden door ploegleiders die ook eind jaren '90 in het wielrennen zaten en die dokters in dienst hebben die zacht gezegd een reputatie-probleem hebben.

Ik beloof dat ik na zondag zal zoeken in de achtergrond van de winnaar. En ik zal vinden.