Cobo, waar ben je?

Vorig jaar schreef ik een stukje over Juan Jose Cobo met betrekking tot zijn optreden in de Vuelta van 2011. De strekking was dat het op z'n zachtst gezegd opzienbarend was dat een wielrenner 'op leeftijd' met als beste prestatie een plek tussen de 10 en 20 in de Tour van 2007 vrij plotseling alles aan gort reed in de Vuelta. Critici vonden dat ik te snel oordeelde zonder afdoende bewijs.

Cobo wilde in 2011 eigenlijk stoppen met wielrennen. Hoe hij ook zijn best deed, veel beter werd hij de laatste jaren niet. Het verval had zich na 2007 ingezet. De twijfel begon eigenlijk al in 2006. Hij vreesde dat het wielerleven hem niet meer te bieden zou hebben dan een functie als gewaardeerde waterdrager. Eentje die in de bergen lang meekan, maar niet lang genoeg om een goede uitslag te rijden. In 2007 greep hij zijn kans. In het kielzog van renners als Piepoli en Ricco steeg Cobo naar ongekende hoogten. Een topjaar, hij zal genoten hebben. Piepoli en Ricco werden gepakt op CERA-gebruik en de ploeg werd opgeheven. Cobo slaakte een zucht van verlichting, maar had van zijn samenwerking met de twee Italianen wel heel veel geleerd. Na 2007 was alles weer bij het oude, Juan was weer wat hij altijd geweest was. Een gewaardeerde knecht. De prestaties bleven uit en in 2010 reed hij plichtmatig in het buikje van het peloton mee.

Het is goed, dacht Juan Jose. Het waren mooie jaren, maar spek en bonen lust ik niet. Hij overwoog een pensioen.

In de winter van 2010-2011 moet er iets gebeurd zijn. Nieuw elan! Nieuwe motivatie! Plotseling dacht Cobo: DIT-WORDT-MIJN-JAAR! Het jaar waarin ik de Vuelta ga winnen! Natuurlijk kan ik dat! Waarom niet?!

In de Vuelta was hij heer en meester. Met gemak reed hij de concurrentie op de Angliru uit het wiel. Sommigen dachten dat het aan zijn ATB-verzetje lag en Cobo liet het maar zo.

Het is 2012. Het regent. Het voorjaar is koud, te koud. Ook in Spanje kan er nog niet in korte broek worden getraind. Cobo zit vast aan zijn Movistar-contract. Met grote tegenzin heeft hij getekend, maar het beloofde salaris was te hoog om te weigeren. Van de ploegleiding moet het dit jaar in de Tour gebeuren. Gadverdamme, dacht Juan Jose. Die rot-Fransen met hun rotondes en dopingcontroles! Al dat krampachtige gedoe. En dan ook nog in een ploeg met Alejandro. Bah!

Ik ga vreselijk van Cobo genieten deze Tour. Zijn afscheidsronde. Hij zal het niet gaan maken in Frankrijk. Cobo is op. Hij rijdt op zijn tandvlees, wil het liefst naar huis. Toch zullen we zien dat hij een glimlach niet kan onderdrukken als hij in de grupetto de Tourmalet oprijdt. Zijn ontdekking was het pielverzetje. Hij is benieuwd met welk 'excuus' de winnaar in Parijs aankomt.