De overslaande plaat van Maarten Ducrot

Het Nieuwe Wielrennen. Maarten Ducrot spreekt er al jaren over. De definitie is niet helemaal duidelijk en lijkt ook steeds te veranderen. Oorspronkelijk bezigde Ducrot de term vooral in de context van dopingrellen. In het eerste decennium van de 21e eeuw voorspelde hij dat er binnen 50 jaar niet meer over doping in het wielrennen zou worden gesproken. Naarmate de tijd vordert wordt de term ook gebruikt voor renners die zonder duidelijke strategie ten aanval trekken. Niet wachten tot de laatste drie kilometer voor de finish van een Alpenetappe, nee, gewoon ten aanval trekken zoals Andy Schleck in de Tour van 2011. Het Grote Lijden. Het Nieuwe Wielrennen.

Ducrot zag ploegleider Bjarne Riis een voortrekkersrol bekleden bij de invoering van het Nieuwe Wielrennen. Riis voerde in 1996 en 1997 intensieve experimenten uit naar de maximaal tolereerbare dosis van EPO. Hij kwam ver en won de Tour van 1996 met een hematocriet van 62-64% zonder daarbij relevante bijwerkingen te vertonen. Het onderzoek werd enkele jaren later zonder toestemming van de onderzoeker gepubliceerd. Maarten Ducrot vertelde eens dat hij met wielrennen stopte omdat
onder anderen Riis plotseling veel harder ging rijden en hij zich opgelicht voelde. Vreemd toch, gezien het feit dat Ducrot toegaf zelf onder andere testosteron corticosteroïden te hebben gebruikt in zijn carriere. De oplichter voelt zich opgelicht. Zou er pas sprake zijn van oplichting als je door gebruik van doping ook daadwerkelijk wat wint?

Voor de start van de Amstel Gold Race 2012 las ik de Lijst van de Hoop van Maarten Ducrot, waarin hij wielrenners noemt waarvan hij hoopte dat ze zouden winnen. Hij kreeg nog gelijk ook; Gasparotto won na een fantastische laatste 10 kilometer. Verbaasd was ik wel over zijn opmerking over Valverde. Hij hoopte dat Valverde de klassieker zou winnen omdat "hij overtuigd is van zijn onschuld" en "zijn gram wil halen". Huh?

Valverde is teruggekomen van een tweejarige schorsing omdat hij betrokken was bij de Fuentes affaire. Er zouden bloedzakken van hem zijn gevonden in de koelkast van Fuentes. U weet wel, die Spaanse gynaecoloog (!) bij wie ook Frank Schleck 'trainingsadviezen' inkocht voor enkele tienduizenden euro's. Valverde had er naar eigen zeggen niets mee te maken. Ook nadat in de bloedzakken DNA was aangetroffen dat identiek was met dat van Valverde hield hij vol dat hij onschuldig was en beledigde daarmee het intellect van ieder weldenkend mens.

Zou Ducrot werkelijk denken dat Valverde onschuldig is? Zou hij het persisterende ontkennen van Valverde zien als een bewijs a decharge? Hij had beter iets kunnen schrijven als: "Ik hoop dat Valverde wint. Net teruggekomen van een verdiende schorsing, krijgt hij nu een tweede kans om te laten zien dat hij nog steeds tot de sterksten behoort". Maarten Ducrot geeft perfect weer hoe het wielrennen in elkaar steekt en altijd in elkaar gestoken heeft: over doping wordt niet gesproken. Mart Smeets is vergeleken met Ducrot nog rechtlijnig. Hij geeft tenminste toe dat hij hypocriet is. Hij geeft toe dat hij weet dat er doping wordt gebruikt, maar veroordeelt renners pas als dat juridisch gebeurd is. Ducrot veroordeelt helemaal niet, maar roept te pas en te onpas dat met het "Nieuwe Wielrennen" het dopinggebruik geminimaliseerd is. Wat een naïviteit en onnozelheid.

Sportjournalisten hebben zichzelf nog geen controlerende functie aangemeten, hoezeer ze dat ook zouden willen uitstralen. Ze reizen van gemeenplaats naar gemeenplaats en graven nooit dieper dan een dun laagje. Net zo dun als het glanzende laagje olie op de benen van Valverde.