Fransen kunnen een heleboel dingen erg goed, maar het maken van befietsbare wegen hoort daar niet bij. Zwak tot zeer zwak zou Johan Cruyff zeggen, gevraagd naar zijn mening over de Franse wegenbouw. Neem bijvoorbeeld de afdaling van de Col de la Croix de Fer. Gelukkig heet de weg Route d'Albiez le Jeune, want 'Rue' zou beledigend zijn geweest voor de meeste andere wegen in Europa. Toen de Marmotte nog deze Col nog aandeed, ging het verhaal dat elke versie van deze cyclosportieve tocht tenminste een dodelijk slachtoffer maakte en altijd was dat op de Croix de Fer. Eind jaren 90 besloot ik tijdens de afdaling mijn fiets zo snel mogelijk tot stilstand te brengen, in verband smeltwater op de weg. Ik kwam tot stilstand tegen een muurtje van de tunnel. Wat verder in het dal had een andere deelnemer minder geluk. Tegenwoordig slaan de renners linksaf richting Glandon.
De Fransen zouden eens wat meer naar de Italianen moeten kijken. Daar is het bouwen van wegen verheven tot kunst. Strijkijzers worden gebruikt om het wegdek glad te krijgen en kleurexperts ingeschakeld om te garanderen dat het oppervlak pik- en pikzwart is. Heerlijk suizen, geen verassingen.
Gisteravond reed ik een rondje in de buurt van Amsterdam. Ik had de omgeving van de A2 bij Abcoude een tijdje gemeden omdat daar al jaren verbouwd werd, maar nu reed ik van Abcoude naar Ouderkerk, richting Ronde Hoep. Ik kreeg een traktatie. Wat een asfalt! Het stukje is maar een paar kilometer lang, maar wat een asfalt, mensen! Italiaanse toestanden: zwarter dan zwart, gladder dan glad.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten