Dekker en Contador

(zie www. wielerspel.com)

Lekker in je vel zitten

Thomas Dekker. Tja.. Thomas Dekker was Neerlands hoop in bange dagen. De manier waarop hij de Ronde van Romandie en de Tirreno Adriatico won voorspelde een glansrijke carrière die – minimaal – in de top 5 van de Tour de France moest eindigen. Thomas was tijdens de wielerveiling van 2009 (http://www.wielerspel.com/) een gewilde coureur. Als het verloop van de veiling een voorspeller is van de toekomst van het Nederlandse wielrennen, dan zit het wel goed. Enorme bedragen werden betaald voor renners wiens enige prestatie het vaak was dat ze in de opleidingsploeg van de Rabobank vooraan reden. Thomas Dekker was een zekerheid. Hij was niet echt een ‘binnenbander’, maar zou toch zeker de 18 betaalde punten opbrengen. Na een wat mager voorseizoen leken de Waalse klassiekers de ware Thomas weer te tonen: een uitstekende klimmer die niet bang is voor gevestigde namen, maar brutaal meestrijdt in de finale. Groot was dan ook onze ontzetting toen hij 3 dagen voor het begin van de Tour de France te horen kreeg dat een urinemonster uit 2007 alsnog sporen van EPO bleek te bevatten. De timing zorgde voor extra dramatiek. Ook Cadel Evans herstelde niet van het bericht dat zijn meesterknecht niet zou meedoen en reed een abominabele Tour.

Achteraf hadden we het kunnen weten. Teveel branie, te weinig bescheidenheid, teveel Porsche en teveel haar. Wat nog ontbrak was het sikje, maar verder keken we toch naar een Nederlandse versie van Frankie Vandenbroucke. Thomas vertelde in oktober dat hij in 2007 niet lekker in zijn vel zat. Hij had last van zijn heup en vond dat Rabobank hem niet op waarde schatte. Mogelijk dat hij last had van de naweeën van de Rasmussen-Tour en het verdwijnen van Theo de Rooij. Net zoals Michael Boogerd werd Rasmussen niet door Thomas veroordeeld. Uiteraard niet, dat doen vrienden niet. De drie dronken regelmatig een magere milkshake bij de MacDonalds in Wenen (je weet wel, die tegenover HumanPlasma), samen met hun buitenlandse collegae.

Nee, dan Alberto Contador. Alberto de Stoïcijnse. Alberto de Verschrikkelijke. Het hele jaar werd hij tegengewerkt omdat Armstrong zijn geldingsdrang niet kon intomen. Bruyneel, vorig jaar nog de trotse ploegleider van Alberto, werd voor de keuze gesteld en kon het niet opbrengen om de rol van Fatsoenlijke Ploegleider te spelen. Ondanks alle tegenwerking bleek Alberto niet te kloppen. Bergop, maar ook tijdens tijdritten staat er geen maat op. De manier waarop hij zich opzichtig aan het inhouden was tijdens de beklimming van de Mont Ventoux zal niemand snel vergeten. Een mooi beeld en diep vernederend voor Armstrong en de Schleckjes. Na afloop vertelde Contador zeer terughoudend over de verhoudingen binnen de ploeg. Het kwam hem te staan op een veeg uit de pan door Armstrong. Contador had na de Tour geen zin meer in Astana. Had hij dat wel gehad, dan zou hij zeer waarschijnlijk de overwinning aaneen geregen hebben. Het parcours van het WK was op zijn lijf geschreven en hij zou de enige zijn geweest die in de buurt had kunnen blijven van Cancellara in de tijdrit. Alberto is de komende jaren de Te Kloppen Man. Contador zit lekker in zijn vel. De vraag is niet wie de Tour gaat winnen, maar hoe vaak Contador dat nog van plan is te doen.