Waarom lopen bergbeklimmers naar de top van de Mount Everest? Een cliche-matige vraag, met een het antwoord van Sir Edmund Hillary: "Omdat de berg er staat". Geldt voor fietsen mutatis mutandis hetzelfde?
Vanavond zat ik op de Tacx-hometrainer. Voor mensen die het ding niet kennen: het is een driehoekig apparaat waar je je fiets inzet, zodat je stilstaand kan trainen. Tijd krijgt op zo'n ding een volstrekt andere dimensie: waar een ritje over de Ronde Hoep (38 km van deur tot deur) geldt als een uitzonderlijk kort ritje van ruim een uur, is een 'ritje' van een uur op de Tacx een prestatie van groot formaat. Niets is saaier. Sommige mensen richten zich op 45 minuten, zodat een combinatie met een helft Champions League mogelijk is. Jeroen Blijlevens - de wereldsprinter in het begin van het EPO-tijdperk - verdient ons allergrootste respect. Hij zat op natte winterdagen soms 8 uur (!!!) achter elkaar op de Tacx. Ga een keer op een home-trainer en voel hoe lang 8 uur kan zijn! Een moderne oplossing om de tijd te doden is de 'super-Tacx' waarmee je virtueel allerlei bergen kan beklimmen. Alle trainingen worden vastgelegd, zodat je ook tegen jezelf kan rijden. Hiermee is een essentieel onderdeel van 'leuk' geïntroduceerd: het competitie-element.
Waarom zit ik 's winters op de Tacx? Met 'leuk' heeft het niets te maken. Het beklimmen van een berg is op het moment zelf ook niet echt leuk, maar eenmaal boven is het onaangename gevoel vrijwel altijd binnen enkele seconden verdwenen. Zou het angst zijn? Angst om de in de zomer opgedane conditie te verliezen en op het Paasweekend niet de stenen uit de straat te kunnen rijden? Angst om op trainingsachterstand gezet te worden door meer gedisciplineerden? Angst om definitie en het gootje te verliezen?
Het moeilijkste van de Tacx is het vermijden van de 'waarom-vraag'. Eenmaal gesteld duurt afstappen nooit langer dan een tot twee minuten. Ik neem me altijd voor in ieder geval 55 minuten te blijven zitten. Vorig jaar - met het Pyreneeën-doel voor ogen - kreeg ik meestal pas na 45 minuten de waarom-oprisping. De laatste twee keer stond ik echter na 30 minuten er alweer naast. Waarom? Omdat ik geen behoorlijk antwoord op de waarom-vraag meer heb. Het devies: op winteravonden op de tanden bijten, de blik op oneindig en wachten op de zomertijd!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten