Wapenwedloop

Cadel Evans vertelt tijdens een hele serie interviews in Australië dat hij genoeg heeft van zijn tweede plaatsen en nu eindelijk eens de Tour wil winnen. Ik ben geen fan van Evans, maar zijn vasthoudendheid is indrukwekkend. Er moet iets zijn dat maakt dat hij in zichzelf blijft geloven. Iedereen heeft gezien hoe kansloos hij afgelopen zomer over de Franse wegen fietste. Bij elk viaduct werd hij gelost door kerels die hij een jaar daarvoor nog vernederde. Het wereldkampioenschap zal zeker een rol spelen; het dragen van de regenboogtrui moet een soort onoverwinnelijk gevoel veroorzaken. Er zijn volgens mij nog twee andere zaken die het naar arrogantie neigende zelfbewustzijn van Cadel hebben veroorzaakt.

De eerste is Moraal. Gebrek eraan is dodelijk voor de prestatie. Stel je voor dat je het hele seizoen hebt gericht op het winnen van de Tour. In de aanloop heb je niet alleen aan je conditie gedacht, maar ook aan de ondersteuning. In eerdere versies miste Evans een 'meesterknecht'. Die was voor veel geld aangetrokken, maar bleek - in PB de Buijns woorden - een dopinghufter. Knauw 1. Knauw 2 kwam in de ploegentijdrit, waar Silence-Lotto op minuten van Astana werd gezet. Knock out.

De tweede mogelijkheid is dat Evans een Geheim Wapen heeft. Het Wapen werd in 2009 ingezet, maar weigerde dienst of vertoonde een kinderziekte. In de aanloop van het WK werd het Wapen verfijnd en bleek het succesvol. Het Wapen is nog geheim, de WADA en de AFLD hebben er waarschijnlijk wel van gehoord, maar weten niet hoe het eruit ziet. De WADA en AFLD zijn overigens niet het grootste probleem. Dat zijn de tegenstanders, die het Wapen mogelijk ook hebben. Non-proliferatieverdragen zijn niet im Frage. De wapenwedloop is begonnen.

De 'waarom-vraag'

Waarom lopen bergbeklimmers naar de top van de Mount Everest? Een cliche-matige vraag, met een het antwoord van Sir Edmund Hillary: "Omdat de berg er staat". Geldt voor fietsen mutatis mutandis hetzelfde?


Vanavond zat ik op de Tacx-hometrainer. Voor mensen die het ding niet kennen: het is een driehoekig apparaat waar je je fiets inzet, zodat je stilstaand kan trainen. Tijd krijgt op zo'n ding een volstrekt andere dimensie: waar een ritje over de Ronde Hoep (38 km van deur tot deur) geldt als een uitzonderlijk kort ritje van ruim een uur, is een 'ritje' van een uur op de Tacx een prestatie van groot formaat. Niets is saaier. Sommige mensen richten zich op 45 minuten, zodat een combinatie met een helft Champions League mogelijk is. Jeroen Blijlevens - de wereldsprinter in het begin van het EPO-tijdperk - verdient ons allergrootste respect. Hij zat op natte winterdagen soms 8 uur (!!!) achter elkaar op de Tacx. Ga een keer op een home-trainer en voel hoe lang 8 uur kan zijn! Een moderne oplossing om de tijd te doden is de 'super-Tacx' waarmee je virtueel allerlei bergen kan beklimmen. Alle trainingen worden vastgelegd, zodat je ook tegen jezelf kan rijden. Hiermee is een essentieel onderdeel van 'leuk' geïntroduceerd: het competitie-element.


Waarom zit ik 's winters op de Tacx? Met 'leuk' heeft het niets te maken. Het beklimmen van een berg is op het moment zelf ook niet echt leuk, maar eenmaal boven is het onaangename gevoel vrijwel altijd binnen enkele seconden verdwenen. Zou het angst zijn? Angst om de in de zomer opgedane conditie te verliezen en op het Paasweekend niet de stenen uit de straat te kunnen rijden? Angst om op trainingsachterstand gezet te worden door meer gedisciplineerden? Angst om definitie en het gootje te verliezen?


Het moeilijkste van de Tacx is het vermijden van de 'waarom-vraag'. Eenmaal gesteld duurt afstappen nooit langer dan een tot twee minuten. Ik neem me altijd voor in ieder geval 55 minuten te blijven zitten. Vorig jaar - met het Pyreneeën-doel voor ogen - kreeg ik meestal pas na 45 minuten de waarom-oprisping. De laatste twee keer stond ik echter na 30 minuten er alweer naast. Waarom? Omdat ik geen behoorlijk antwoord op de waarom-vraag meer heb. Het devies: op winteravonden op de tanden bijten, de blik op oneindig en wachten op de zomertijd!

Dekker en Contador

(zie www. wielerspel.com)

Lekker in je vel zitten

Thomas Dekker. Tja.. Thomas Dekker was Neerlands hoop in bange dagen. De manier waarop hij de Ronde van Romandie en de Tirreno Adriatico won voorspelde een glansrijke carrière die – minimaal – in de top 5 van de Tour de France moest eindigen. Thomas was tijdens de wielerveiling van 2009 (http://www.wielerspel.com/) een gewilde coureur. Als het verloop van de veiling een voorspeller is van de toekomst van het Nederlandse wielrennen, dan zit het wel goed. Enorme bedragen werden betaald voor renners wiens enige prestatie het vaak was dat ze in de opleidingsploeg van de Rabobank vooraan reden. Thomas Dekker was een zekerheid. Hij was niet echt een ‘binnenbander’, maar zou toch zeker de 18 betaalde punten opbrengen. Na een wat mager voorseizoen leken de Waalse klassiekers de ware Thomas weer te tonen: een uitstekende klimmer die niet bang is voor gevestigde namen, maar brutaal meestrijdt in de finale. Groot was dan ook onze ontzetting toen hij 3 dagen voor het begin van de Tour de France te horen kreeg dat een urinemonster uit 2007 alsnog sporen van EPO bleek te bevatten. De timing zorgde voor extra dramatiek. Ook Cadel Evans herstelde niet van het bericht dat zijn meesterknecht niet zou meedoen en reed een abominabele Tour.

Achteraf hadden we het kunnen weten. Teveel branie, te weinig bescheidenheid, teveel Porsche en teveel haar. Wat nog ontbrak was het sikje, maar verder keken we toch naar een Nederlandse versie van Frankie Vandenbroucke. Thomas vertelde in oktober dat hij in 2007 niet lekker in zijn vel zat. Hij had last van zijn heup en vond dat Rabobank hem niet op waarde schatte. Mogelijk dat hij last had van de naweeën van de Rasmussen-Tour en het verdwijnen van Theo de Rooij. Net zoals Michael Boogerd werd Rasmussen niet door Thomas veroordeeld. Uiteraard niet, dat doen vrienden niet. De drie dronken regelmatig een magere milkshake bij de MacDonalds in Wenen (je weet wel, die tegenover HumanPlasma), samen met hun buitenlandse collegae.

Nee, dan Alberto Contador. Alberto de Stoïcijnse. Alberto de Verschrikkelijke. Het hele jaar werd hij tegengewerkt omdat Armstrong zijn geldingsdrang niet kon intomen. Bruyneel, vorig jaar nog de trotse ploegleider van Alberto, werd voor de keuze gesteld en kon het niet opbrengen om de rol van Fatsoenlijke Ploegleider te spelen. Ondanks alle tegenwerking bleek Alberto niet te kloppen. Bergop, maar ook tijdens tijdritten staat er geen maat op. De manier waarop hij zich opzichtig aan het inhouden was tijdens de beklimming van de Mont Ventoux zal niemand snel vergeten. Een mooi beeld en diep vernederend voor Armstrong en de Schleckjes. Na afloop vertelde Contador zeer terughoudend over de verhoudingen binnen de ploeg. Het kwam hem te staan op een veeg uit de pan door Armstrong. Contador had na de Tour geen zin meer in Astana. Had hij dat wel gehad, dan zou hij zeer waarschijnlijk de overwinning aaneen geregen hebben. Het parcours van het WK was op zijn lijf geschreven en hij zou de enige zijn geweest die in de buurt had kunnen blijven van Cancellara in de tijdrit. Alberto is de komende jaren de Te Kloppen Man. Contador zit lekker in zijn vel. De vraag is niet wie de Tour gaat winnen, maar hoe vaak Contador dat nog van plan is te doen.