Wij reden in de categorie 40-plussers, tezamen met 8 andere ploegen. In dezelfde wedstrijd reden 3 elite teams en een nieuwelingen-team. Een van de eliteteams had het goed begrepen. De ploegleiderswagen werd tot naast het jury-kantoor gereden en van de imperial werden 4 tijdritfietsen geplukt, die opzichtig (tegenover de inschrijving) werden opgebouwd. Je zou zeggen dat het wat 'overkill' is voor een wedstrijd over 25 km op een verloren zondagmiddag, maar dat is naïef. Terwijl de mecanicien de kransen aan het steken was, deden de coureurs hun best een zo ontspannen mogelijke indruk te maken. Tegen zoveel professionaliteit is niets bestand. Wij probeerden onze angst te verbloemen door het maken van zoveel mogelijk ruwe grappen, maar de winnaar was al bij voorbaat bekend.
Nee, dan wij. Gewone wegfietsen, geen ligsturen, geen (of eigenlijk 1) snelpak, geen dichte wielen. We werden kansloos 6e (eigenlijk 7e, maar de ploeg voor ons reed een ronde te weinig).
Degenen die denken dat het slechts de benen zijn die het werk doen, vergissen zich. Ik schat dat ongeveer 50% van de overwinning zit in het wekken van de indruk dat je (veel) sterker bent dan je tegenstander. Wielrenners zijn weldenkende mensen, maar hun verstand gaat al op nul bij de aanblik van een gesoigneerde tegenstander. De fiets hoort daar onlosmakelijk bij.
