Sinds ik een jaar of twee geleden het tijdrijden heb ontdekt, heeft mijn stakkerschap een nieuwe dimensie gekregen. Wielrenners houden van spulletjes, maar bij tijdrijders is dat fetisjisme van een hele andere orde. Een andere helm waarmee je ongeveer 0.25 Watt vermogen bespaart, mag heus wel € 250 kosten. Dat is toch helemaal geen geld?
De tijdritfiets was de eerste absolute noodzaak, maar eigenlijk gold dat ook voor het dichte achterwiel. Daar zat ik al een tijdje op te azen, maar ik liet mij - volkomen onterecht - weerhouden door het hoongelach van mijn wederhelft. Mijn argument dat als 40-plusser met een dicht achterwiel bij een tijdritwedstrijd geen uitzondering bent verminderde haar leedvermaak niet.
Het werd een Citec-wiel (alu-remrand, clincher, topkoop!).
Wat een geweldige uitvinding, het dichte wiel. Het geluid bij aanzetten is werkelijk betoverend, het houdt het midden tussen zagen en zoeven. Ik kijk wel eens verschrikt achterom, denkend dat er een brommende auto dicht op me rijdt. Het gevoel van snelheid is enorm. Een genot om op de fiets te mogen stappen!
Op internet zijn discussies te vinden over of je wel of niet mag trainen met een dicht achterwiel. De meeste kenners vinden van niet. De argumenten tegen kan ik niet helemaal doorgronden. Niet cool, of zoiets. Ik ben tamelijk gevoelig voor de mores van het peloton: schone fiets, geschoren benen, 2 identieke bidons, enzovoort enzovoort, maar mijn dichte wiel thuislaten gaat mij te ver. Het lawaai van het wiel is daarvoor te verslavend, ik kan niet meer zonder. Volgende vraag is natuurlijk of ook de tijdrithelm op en het snelpak aan moeten. Daar ben ik nog niet uit. Het geluid wordt wel zachter met die helm...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten