Het begon geweldig: mooi weer, flitstende criterium-achtige etappes en een beloofde strijd tussen Nibali en Wiggins (en Evans). Ook Robert Gesink mocht op het aanplakbiljet, maar niemand geloofde van tevoren echt dat hij kanshebber op de overwinning was.
De afgelopen dagen zijn uitgedraaid op een bittere teleurstelling. Wiggins riep al voor de start van de Giro dat het kopmanschap van Froome in de Tour de France wat hem betreft niet vaststaat en liet in de eerste etappes zien niet echt veel zin te hebben om het onderste uit de kan te halen. Teveel gemopper. In de tijdrit was er nog sprake van een lichte oprisping. Hij reed de laatste beklimming in een onwaarschijnlijk hoog tempo omhoog. Zo onwaarschijnlijk hoog (6.9 W/kg), dat de minieme twijfel die bij mij resteerde over dopinggebruik binnen de Sky-ploeg voorlopig is verdwenen.
De dagen daarna werd het erger. Wiggins verloor tijd, Astana heerste net als Sky en vroeger USPostal. Het gestuntel van Wiggins in de natte afdalingen had nog wel iets vermakelijks, maar na zijn afstappen begreep ik dat hij vooral bang moet zijn geweest dat een blessure zijn deelname aan de Tour in gevaar zou kunnen brengen.
We zijn veroordeeld tot het kijken naar een immens saai einde. Nibali is onbedreigd. Optimisten zeggen dat Evans nog kans maakt, maar mijns inziens mag Evans zich in de handen knijpen als hij plek 2 kan vasthouden. Het gat met de rest is te groot. De kans dat revelatie Santambrogio nog een bedreiging vormt voor Nibali is nul: Nibali gunde hem de overwinning in etappe 14 en kan op zijn steun rekenen. Komend weekeinde zullen de passages van Gavia, Stelvio en Tre Cime di Lavaredo vrijwel zeker sneuvelen in verband met de slechte weersomstandigheden. Terecht. Ik heb op zichzelf niets tegen wat heroiek in regen en sneeuw, maar het wordt nu wel erg vervelend om te kijken naar dik ingepakte wielrenners bij wie elke motivatie om strijd te maken de kop wordt ingedrukt door een striemende wind en een gevoelstemperatuur van rond het vriespunt.
Gesink is aandoenlijk en kan op mijn blijvende sympathie rekenen. Hij wordt er op de zwaarste etappes kansloos afgereden, maar houdt moed en valt aan. Zijn lossen uit het wiel van Nibali cum suis overtuigt mij bovendien van zijn abstinentie van dopinggebruik, hoewel hem dat mogelijk wat minder interesseert.
We zitten het lijdzaam uit en wachten op de Tour. Ik verheug me enorm op de aangekondigde vete tussen Wiggins en Froome begin juli.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten