Motivatie

Ik ben competitief. Hard fietsen is natuurlijk tamelijk zinloos, maar dat feit wordt pas op mijn neus gedrukt zodra er geen competitie is. Alleen fietsen is training, samen fietsen is een wedstrijd. Zelfs op mijn 43e wordt dat niet minder (zie ook mijn Ventoux-avontuur).

Afgelopen zomer zijn we met 12 man een week gaan fietsen. Die week is een tweejaarlijks terugkerend evenement, waarbij in korte tijd zoveel mogelijk hoge en liefst beroemde cols dienen te worden beklommen. De voorpret duurt minimaal een half jaar en is eigenlijk belangrijker dan de week zelf. Hoewel het volgens iedereen vooral om 'genieten' gaat, worden er uiteraard verschillende competities uitgevochten. Stilzwijgend vindt er een onderverdeling plaats: de toppers, de subtoppers en de rest.

Ik behoor tot de subtoppers. Dat was in 2009 niet echt een grote groep, we waren met z'n tweeën. De toppers waren onbereikbaar, die reden ons op elke col op een paar minuten. Tussen Hans en mij was het elke beklimming wel spannend. Uiteraard ontkenden wij het bestaan van competitie tegenover elkaar: aan de voet van elke klim werd afgesproken dat we "rustig omhoog zouden rijden". De afspraak werd echter steeds binnen de eerste paar kilometer geschonden. Ik reed heerlijk. Verliezen deed pijn, maar ik was nooit bij voorbaat kansloos. Verlies op Aspin en Aubisque, winst op Tourmalet en Pailheres. Prima.

In juli 2011 vertrok de groep naar de Dolomieten. Ik had goede hoop op een spannend subtopper-evenement. Helaas. Hans had zich verbeterd: zowel fiets als Hans was 3 kg lichter. Hij behoorde overduidelijk tot de toppers. Ik leek moederziel alleen achter te blijven, maar het werd nog erger. Al op de eerste beklimming werd dat pijnlijk duidelijk. Er was een nieuwe subtopper opgestaan, die echter een ruim betere subtopper bleek dan ik. Het was niet spannend, elke beklimming moest ik passen als het boven de 10% ging. Prachtige omgeving, hoor, die Dolomieten, maar toch mooier als je als eerste (van je subgroepje..) bovenop de Giau of Stelvio aankomt. Belangrijkste consequentie was dat de motivatie om zo hard mogelijk omhoog te rijden sterk daalde. Ik bleek een toerist. Rustdagen werden ingebouwd, routes afgesneden. Dieptepunt was het passen voor de Mortirolo, die toch op het verlanglijstje stond.

De herfst is begonnen en daarmee de zoektocht naar een nieuwe uitdaging. Ik denk dat het tijd is voor een nieuwe fiets...