Prisoner's Dilemma

Vorige week schreef ik een stukje over vriend Cobo. Ik vertrouw de aanstaande winnaar van de Vuelta voor geen cent. Vorig jaar moeite om de finish te bereiken, nu heer en meester op de Angliru. Mijn verdenking kwam me op kritiek te staan: te gemakkelijk, niet juridisch onderbouwd. Met het eerste ben ik niet eens, met het laatste uiteraard wel; juridisch gaat Cobo vrijuit. Mijn verdenking is echter niet het gevolg van een grondige juridische analyse, maar is ingegeven door gezond verstand. Overigens geldt mijn wantrouwen niet heel specifiek voor Cobo, maar feitelijk voor iedereen die ooit in de top-10 van een grote ronde heeft gereden.

Het gebruik van doping wordt veroorzaakt door drie elkaar versterkende argumenten. Ten eerste zijn er steeds betere middelen. De middelen worden net zoals EPO in het verleden ontwikkeld ten behoeve van de gezondheidszorg. Zo is er in de afgelopen jaren veel onderzoek gedaan naar middelen die het vaak ernstige verlies van spiermassa en conditie bij kankerpatiënten moet voorkomen. Met succes; verschillende nieuwe middelen blijken spierkracht en uithoudingsvermogen te verbeteren. Nodeloos te vermelden dat deze nog niet geregistreerde of officieel verkrijgbare pillen ontbreken op elke dopinglijst. Veel mensen juichen de welwillendheid van ploegleiders om zich te conformeren aan het biologisch paspoort toe. Ikzelf vind het uitermate verdacht: kennelijk zijn er genoeg andere mogelijkheden om de prestaties te verbeteren.

Een tweede probleem is vervolgens dat de de testers hopeloos achterlopen op de gebruikers. De creatieve overtreder is altijd in het voordeel. Het punt is overigens niet alleen dat de controleurs niet altijd weten waarnaar ze moeten zoeken, het voordeel voor de overtreder wordt sterk vergroot door de vereiste precisie en zorgvuldigheid van de controleur: zijn de testen wel gevalideerd, zijn er geen fout-positieve uitslagen, en meer van dat soort knelpunten. De overtreder kan doen wat-ie wil, de controleur is gebonden aan juridische criteria. De UCI heeft bijvoorbeeld op basis van financiële argumenten moeten besluiten de drempel voor bewezen EPO-gebruik op te schroeven om het aantal dopingzaken te verkleinen.

Als laatste is de drang om vals te spelen enorm en onuitroeibaar. Van een ideale - dopingvrije - sportwereld bestaan twee versies. In de eerste gebruikt niemand doping, omdat iedereen dat onethisch vindt. Bovendien vertrouwt iedereen in deze wereld elkaar. Controles zijn derhalve niet nodig. In de tweede versie wordt doping nog wel gebruikt, maar zijn de controles zo streng en waterdicht dat iedere zondaar gepakt wordt. Beide werelden zijn utopieën. De pakkans is ontzettend klein, bijna even klein als de winstkansen voor integere sporters.

Begrijp me niet verkeerd, ik hou van wielrennen. Het feit dat er doping wordt gebruikt doet voor mij niets af aan de charme van de sport. Mijn grootste kritiek ligt eigenlijk bij de journalisten. Zij zouden een grote rol kunnen en moeten spelen bij de anti-dopingmachine, maar de meesten lijken meer behoefte te hebben aan een interview met de winnaar dan aan een zoektocht naar de waarheid. Ze verzuimen hun gezond verstand te gebruiken en verschuilen zich - onbewust of bewust - achter juristerij.