Het is kerstmis 2012, je hebt de kerstboom vast mooi opgetuigd. Toch denk ik niet dat je helemaal rustig bij het haardvuur zit. De afgelopen maanden moeten een hel zijn geweest. Nadat je stopte met wielrennen moet je gehoopt hebben op een rustiger bestaan. Je genoot natuurlijk met volle teugen van het verblijf tussen alle wereldsterren, maar wat kostte het een moeite om daar te komen en te blijven!
De EPO was nog gemakkelijk, ook het onder de 50 houden van je hematocriet had je vlot in de vingers. Die ergerlijke EPO-test verstoorde de status quo. Iedereen moest op zoek naar hobby-hematologen voor hand- en spandiensten. Het verval van Armstrong moet ook pijn hebben gedaan. Wat keek je tegen hem op en wat was je trots dat hij je een goeie peer vond. Jij wist ook wel dat de winst op La Plagne een cadeautje van de Texaan was. De manier waarop hij naar Sastre reed deed je de angst om het hart slaan. In een vloek en een zucht zou hij de Spanjaard achter zich laten en zich in je achterwiel nestelen. Hij zou wraak nemen op de manier waarop je hem de winst in de Amstel Gold Race had ontnomen. Maar nee, hij hield in en zei achteraf strelend: "Mike rode his ass off today, he deserved the win". Je glom.
De geruchten waren er al jaren, maar dit jaar stortte het kaartenhuis in. In de affaire Rasmussen kon je nog redelijk buiten schot blijven, hoewel niemand je echt geloofde toen je "Nee, nooit" antwoordde op de vraag van Mart of je ooit doping had gebruikt. Jammer dat Rasmussen geen deal kon sluiten met Rabo. Dat was voor iedereen beter geweest, mogelijk had het jou zelfs nog een baan binnen de ploegleiding opgeleverd. Waarom Erik Dekker wel en jij niet!?!? Bah!
Dan die ellendelingen Landis en Hamilton. De druppels die de emmer deden overlopen. De emmer liep niet alleen over, hij viel om.
Lance houdt vol, maar is van held in stakker veranderd. Beste Mike, volg zijn voorbeeld niet! Zelfs Mart schreef al zijn apologie in de vorm van een brief aan Armstrong. Een tikje ongeloofwaardig, maar hij probeert voor zichzelf te redden wat er te redden valt.
Stel je voor, Mike. Je gaat met Mart voor de camera zitten, doet jouw verhaal en wordt de Nederlandse Tyler Hamilton. De telefoon zal weer rinkelen als vroeger, je wordt weer een graag gezien gast op radio en TV. Een boek is onvermijdelijk. Niet dat immens treurige "Sterren dansen op ijs" of pathetische voornemens ooit een wielerploeg op te zetten.
Het is kerst, Mike. De timing zou perfect zijn.
